Ben mi kendimi çok dinlemeye başladım, kendim mi beni dinle diye bağırıyor bilemiyorum.

Her sabah yürüyüş yapan bir insan olarak bacaklarımdaki mana veremediğim ağrı ve sancıları kınıyorum.

Sürekli yorgun ve uyku halinde olmamı kınıyorum.

Bir yazı yazarken bin hata yapmamı kınıyorum.

Buraya yazmak için aklımdan geçirdiğim şeyleri bir kenara not etmezsam hemen unutmamı kınıyorum.

Her gittiğimde hiçbir sorunu çözmemeleri nedeniyle artık beni ümitsizliğe düşüren doktorları kınıyorum.

Kendimi böyle çaresiz, bıkkın, umutsuz hissetmemi kınıyorum.

Ama öyle...

Şimdilik bu kadar, dağılabilirsiniz...