Mükellef bir kahvaltı yaptım, klasik sabah çay videomu çekip instagrama yükledim, ikinci çayımı almaya giderken Bilgiç'i uyandırma çalışmalarına başlayacağım

Bugün annemle doktor maceralarımızın sonuncusunu ayarladım, nöroloğa gideceğiz. Hafiften unutmalar başladı annemde, bu pandemide yalnız kalıp dışarı çıkamadığı zamanlar da hiç yaramadı ona, zaten ailede alzaymır geçmişi de olunca gidip bir bakalım istedim. O bu işten nefret etti tabi. Doktora gitmekten nefret eden annemi yılbaşından beri kalpçi, gözcü, dişçi dolaştırıyorum zira :D Anneannemden beri bu tıp dalının da biraz daha ilerlediğini umud ediyorum, bakalım. 

Hayat hızla geçiyor. Biz kendimizi hep aynı kalacağız sanıyoruz. Ama bedensel sağlığımız harika bile olsa ruhsal olarak her gün çevremize koza örüyoruz. İlmek ilmek. Koza ördüğümüzün farkında değiliz aslında. Kendimize tam istediğimiz ortamları hazırladığımızı düşünüyoruz o sırada. O rahat koltuk, bahçedeki salıncak , mutfak masasını başındaki minderli sandalye. Rahat köşemizi hazırladıkça oraya iyice yerleşmeye başlıyoruz. Dışarı çıktığımızda meselâ , bildiğimiz kafeye geçip oturuyoruz, aynı yoldan yürüyoruz, sürekli aynı konuşmaları yapıyoruz, mutfakta elimiz otomatikman tabağa uzanıyor, çantamıza ilk el attığımızda cüzdanımızı şıp diye buluyoruz. 

İşte bu rahatlık dediğimiz şeyler hayata karşı ördüğümiz kozalar aslında. Konfor alanımızın içinde konforla yaşadığımızı düşünürken yaşamsal yeteneklerimizi bir bir bırakıyoruz. Öyle hissetmeden bırakıyoruz ki. Canımız istemiyor diye düşünüyoruz. 

Benim yaşlarımda çok anlaşılmıyor bu çekiliş. Zira hâlâ okula giden delikanlılar, çalışan kocam, gelen misafirlerim falan olduğu için, ister istemez birşeyler yapmak zorunda kalıyorum. Üf püf dediğim bütün bu işler hayatımı kaçırmamı engelliyor aslında. 

Ama yaş ilerledikçe, konfor alanımızdan çıkmamızı gerektirecek işler, kişiler azaldıkça, yaşamak nefes almaktan ibaret oluyor. Olsun, o yaşta belki de fazlasına ihtiyacım yok diye düşünebilirsiniz ama dikkat ve düşünce yavaş yavaş çekiliyor el altından, sisli bir dünya sarıp sarmalıyor sizi. Ne kadar çok kitap okuduğunuz, çengel bulmaca çözdüğünüz, puzzle yaptığınız falan önemli olmuyor o sırada. Hayatınızın yapbozu tamamlanmış (tüm parçaları yerine oturmuş oturmamış, eksikler kalmış kalmamış önemli değil, yapbozu bitirmişsiniz ) . Bu sefer bu sisin ortasında konfor alanınızda huzuru kaçırıyorsunuz yavaştan. Şıp diye bulduğunuz anahtarınızı beş defa arıyorsunuz hayatınız buna bağlıymışçasında. Ocağı on defa kontrol ediyorsunuz. Özene bezene senelerce hazırladığınız koza sarıp sarmalamıyor artık. Dışarısı ise hepten korkunç.

Diyeceğim o ki. Bu gün, işe giderken farklı bir yola sapın. Her gün girdiğiniz marketten değil de ilerdekinden alın suyunuzu. Öğlen yemeğinizi içinde kimse olmadığı için hiç girmediğiniz kafede yiyin. Belki de berbattır yemekleri ama olsun. O deneyim bile güzel. Her hafta değişik bir tarif katın sofranıza. Arkadaşlarınızla buluşmak için özel çaba sarfedin. Birlikte spontane çılgınlıklar yapın. Şehrin gitmediğiniz mahallesine gidin. Çocuklarınızı farklı parka götürün. Gidemem ki diye düşündüğünüz tatile nasıl gideceğinizin plânını yapın. Artık çok geç diye düşündüğünüz bir hayalinizi bulup gerçekleştirmek için neler yapabileceğinize bakın. Merak edin. Çiçeğin ismini, ağacın yaprağını, kuşun ötüşünü. 

Bırakın telefonu elinizden , en azından sabahları onu yerine kitap alın. Değişik kitap türü olsun .  Ya da bir şarkı açıp sadece dinleyin .

Ben de telefonu bırakıp da çayımı içerken şarkımı dinleyeyim bu arada .

Yaşamdaki zorluklar bizim yaşama tutunmamız için. Onları kucaklayalım. Meselâ ben dönince kocamı kucaklıycam. Üç gündür yok fazla huzur battı bana :D