Yep. Biziz o.

Normal zamanda bile haftasonları çıkmayan ben Can'ın bulabildiği yegâne boş zamana söylene söylene tamam dedim. 

Artık gittiğimiz yer çok kalabalık olmaz umarım, dönüşte yolda üç bin saat geçirmeyiz umarım felan diyerek hazırlandım.

Hazırlandım dediysem evde yiyecek içecek ne varsa torbaya doldurdum.

Bilgiç bizimle gelmek istemedi. Onun bir kırıklığını hissetmiş olsam da sonuçta göbekleri benimle kesilmedi. (Hımm, aslında kesilmiş gibi bişi oluyo ama bu kısmı çok çözemedim henüz :D) 

İzmit'te dere kıyısı olan küçük bir kamp yeri görmüştüm. Dalından Yensin. 

Ata tohumlarıyla sıfır kimyasal kullanarak bir bahçe yapmış sahibi. Kalan yeri de üç küçük karavan ve sayısını hatırlamadığım çadır alanı olarak değerlendirmiş. Kendisi planını çizmiş, anne babası ile birlikte yapmışlar. 

Doğrusu alan güzeldi ama beni benden alan dere kıyısıydı. Hele bir de semaverde odun ateşi ile çay demlediklerinde tamam dedim kesinlikle cennetteyim.

Ve bilim bakalım kaç kişi vardı. Hahaha, bayram tayfası sabah ayrılmış, bizim rezarvasyon tamamlanmış gözükmeyince yeni gelmek isteyenlere de kapalı demiş biraz dinlenip işlerini halletmek için. Kapıda bizi görünce bu hayalleri iptal oldu ama napalım, bi geleceğiz demiştik. Sadece uçuştan yorgun dönen kocam kimlik numaralarımızı yollama kısmını önemsememiş pek.

Dün bütün günü şu şekilde geçirmiş olabilirim.

Ve çok çok fazla fotoğraf çekmiş olabilirim.

Bir de bol su sesli videom var.