Ne gündü ama.

Öyle yorulmuşum ki,  dün çayım ve pastamla bu fotoğrafı çekip artık yazabilirim diye bloğa girdim ama iki kelime çiziktirecek halim yokmuş paso uyuyarak günü geçirdim.

Çarşamba günü temizlik bana kalınca yemekler ve bütün ayrıntılar perşembe sabahına sarktı.


Sabahın altısında kalkıp kıyma kavurdum (bol sebzeli) ,  milföy mumyaları sardım, çorba malzemelerini akşam pişirmek üzere hazırladım, patates püremi yaptım.


Son anda akşama giyeceğim kostümümü ayarlamayı  bile başardım. Doğrusu o koşturmada mucizevi birşeydi bu.


Duşumu alıp pılımı pırtımı topladım, işin kötüsü eve taksi de çağıramadım kuaföre gitmem gerekiyordu, belime kadar bavul, çekçekli çanta,  omzumdan sarkan torba ve çadırı (kendi sırt çantam bir de)  yüklenip sitenin girişine kadar yürürken ne talihsiz adamım,  Can da Metos da yarım saat önce çıkmasalardı böyle boğuşmayacaktım diye düşündüm.


Bu negatif ruh halim kafeye vardığımda daha da kötüleşti.

Kendimize ait yerimiz olmadığından bu göçebe hayat zor.  E biz etkinliklerden para kazanamadığımızdan yer tutma ihtimalimiz de hiç yok.

Çadırı kurmamız yarım saat sürdü. Hep bizimkiler kuruyordu, ben hiç bakmamıştım. Mağara yapmak için kullanacağımız koli kutularını ayakta tutabilme çalışmalarım da bir o kadar sürdü. İplerle bağlayıp farklı bütüklükteki kutuları grafon kâğıtlarıyla birleştirme çabalarım öyle acınasıydı ki.  Bir de küçükler, içlerinden çocuklar nasıl geçer diye düşünüp durdum. Neyse Mağarada göçük tehlikesi var demeye karar verdim :)



Geçen parti mekânında unuttuğumuz arka plân posterimizi astık. Ben oyun işleriyle uğraşırken Elâ süslemelere baktı. Aksi gibi bugün herkesin işi var iki kişi kaldık.


Neyse kendime bir çay söyleyip,  her daraldığımda dualar okuyarak sakinleşmeyi başarıp çocuklar gelmeden işlerimizi bitirmeyi başardık.


Ben duaların gücüne o kadar inanıyorum ki. Allah yardım ediyor.



Okuldan çıkıp gelen şekerler önce karınlarını doyurdular. Ayranlarını hayalete çevirdik bu sırada :)




Ben son hazırlıkları yaparken,  aşağıda hikâye anlatma zarları kullanarak korkunç hikâyeler anlattılar.


Yukarı çıktıklarında elindeki cesaret formülü parçalanmış korkak cadıyla karşılaşıp ona yardıma koştular.

Bundan sonra büyük cadının gözler açık girilmeyen evinden, börtü böcekle dolu çökme tehlikesi olan mağaraya, bataklıktaki yılanlar kurbağalardan devin sümüğüne macera başladı.

İksir karıştırılıyor.

Son halinin fotoğrafı elime geçmedi henüz onu daha sonra koyacağım :)



İksir tamamlandıysa oyunlar oynanabilir



Danslar edilebilir :)


Çocuklarla pozlar verilebilir artık.

Parti bittiğinde eve nasıl yetişeceğimi düşünüyordum. Çocuklardan birisinin annesi de yardım edince jet hızla her şeyi toplayıp erkenden oradan çıkmayı başardık. Ki bence günün diğer mucizesi de buydu.


Evde püre mezarlığa, peynirler süpürgeye döndürüldü. ( Çok komik, sabahtan maydonozları yıkayıp tezgâhın üzerine koymuştum akşama kadar solsunlar diye. Zor bağlanıyorlar zira. Akşama doğru annem bize sürpriz olarak pişirdiği hamsili pilavı getirdiğinde orada unuttuğumu düşünüp suya koymuş onları. Hahaha, hepsi bir canlanmış bir canlanmış :D)


Kısır kuru kafa, kereviz salatası hayalet oldu.


Ohhh, nihayet sofradayız


Gidip kostümümü bile giymeyi başardım. Kim oldum, anlayan var mı?






Ve pastaaa.


Gece birde uçuştan dönen Can bu sene partide olamadı. Herkesin gözü onu aradı zira hep en eğlenceli kıyafete o bürünüyordu. Neyse diğer partide yapmıştı yapacağını zaten :)


Eveet sabah altıda başlayan maceram gece iki buçukta bitti.

Çok şükür işlerimiz hep yolunda gitti. Zaman bizim için esnedi, uzadı. Bütün işler tıkır tıkır yoluna girdi.

Şimdi artık evi toparlamam da biterse bugün, bol bol gezip dinlenme zamanı.