Mevsime dumanı tüten çay yakışıyordu. Ben soğuk yeşil çayımı alıp çıktım balkona. Az önce yağmur dökülüp geçmişti. Rüzgâr yaprakları hışırdatıyor,  geveze saksağanların sesi geliyordu uzaktaki dalların arasından. Bir ambulans sireni bozuyordu havayı. Bir varmış bir yokmuşluğumuzu anımsatırcasına.

Balkon benim huzurlu sığınağımdı. Sanki locaya oturmuş izliyordum dünyayı. Ağaçlar, kuşlar, bulutlardan oluşuyordu dünya. Pencereler uzaktaydı. Hava karardığında içimi  ısıtan sarı ışıklarını yakmak için oradaydılar sadece. Ambulansın sireni hâlâ yankılanıyordu.  Bir varmış bir yokmuşluğumuzu hatırlatırcasına.

Her geçen gün daha anlıyordum. Her geçen gün daha anlaşılmaz olduğunu.  Toplayıp, çıkartıyor, çarpıyor,  bölüyordum. Mühendis kafam bir işe yaramıyordu. Bir minik serçe cıvıldıyordu karşı çatıda . Bir baştankara en üst dallarda saklanıyordu. Rüzgâr kokuları ve sesleri taşıyordu. Dün, bugün, yarın havada aslılı. Bir çöp kamyonunun hırıltısı sardı ertafı. Bir varmış bir yokmuşluğumuzu hatırlatırcasına.

Yaşamak, başı sonu bilinmez bir macera. Her anını içime çekmeye çalıştığım. Bilinmezliğin heyecanı ve korkusunu taşıyoruz her adımda. Bir karga çığırıyordu diğerine. Uzaktan martılar kahkaha atıyorlardı. Çöp kamyonu tüm hırıltısıyla uzaklaşıyordu. Bir varmış bir yokmuşluğumuzu hatırlatırcasına.

Soğuk çayım içimi ürpertiyordu. Ve ateşini alıyordu aynı anda. On dakika durup sadece bakmak istemiştim ama kelimeler durmuyordu. Kelimeler hayat, kelimeler yoldu bana. Yaşadığımı yazarak mı sağlama alıyordum yoksa kendime mi bakıyordum satırlarda bilinmez. Saklanmış baştankaraların sesleri gelmeye başlıyordu Bir kırmızı araba geçiyordu sokaktan. Bir varmış bir yokmuşluğumuzu hatırlatırcasına.