Dün akşamki filmimizin ismi Sahaf'tı. The Bookshop'u neden Sahaf olarak çevirdiklerini anlayamadım, zira bildiğimiz kitapeviydi sahaf değildi orası. "Sahaf"ın ismine has büyüsünden yararlanmak istemişler sanırım ama bana bu numara hoş gelmedi.

Küçük bir kasabada bir kitabevi açmak hayalini gerçekleştirmeye çalışan kadın kahramanımız var. Ve  evinde kitaplarıyla münzevi bir hayat süren yaşlı adam dışında kendisine destek olan kimse yok kasabada. (Yanında çalışan küçük kız biraz da) Zira kasabanın en zengin ve mevki sahibi ailelerinden biri o binayı kahramanımızın elinden almayı kendine görev edinmiş.

Kitaplarla dolu, hayalimdeki işi yapmaya çalışan birisinin filmini izlemek keşke daha umut verici deneyim olsaydı.

Ağır tempolu ve her bir karede adım adım daha da umutsuzluğa  gittiğimiz filmindeki yegâne "Oh olsun" diyebileceğimiz sahne de o hissi veremeden geçince film bittiğinde insanın içinde bir kırıklık ve yine yeniden, insanlık dediğimiz  kötü ve sefil bir şey mi sorusu kalıyor.

Katalan yönetmen Isabel Coixet’in Berlin Film Festivali’nde dünya prömiyerini yapan, Penelope Fitzgerald’ın romanından beyazperdeye uyarladığı son filmi, kitap sevgisini yüceltirken bir yandan da tek başına bir kadının topluma karşı verdiği mücadeleyi anlatıyor. 1950’lerin İngiltere’sinde, Florence Green, eşini kaybetmenin acısını yüreğine gömer ve bir sahil kasabasında kitapçı açar. Florence, çağdaş edebiyata tepki veren kasaba halkının önyargılarını ve dar kafalılıklarını kırmakta zorlanacaktır. “Tüm inadıyla, ufacık bir çaba bile bu dünyayı değiştirebilir diye düşünen saflığıyla, bu kadın benim” diyen Coixet’in filmi cesaret, iyimserlik ve kitap sevgisine dair bir dram. (İksv sayfasından)