Güya hep filmlerden bahsedecektim, sokağa çıkınca makinam durmuyor ki ben bi konuya gireyim :) Yine gecenin bir yarısına sıkıştırıyorum bu yazıyı bak.

Neyse bugünkü filmimiz iç acıtıcı bir konuyu içeriyordu. (Afişe tıklarsan görürsün :)

On yedi yaşındaki hayat dolu Simon arkadaşlarıyla gittiği sörften dönerken kaza geçirip beyin ölümü gerçekleşiyor. (Allahım sen çocuklarımızı koru demekten bir hal oldum izlerken)  Anne ve babasına organ bağışı yapıp yapmayacakları soruluyor. Diğer yanda iki delikanlı oğlu olan Claire'in kalbi hiçbir tedaviye cevap vermiyor kalp nakli sırasına girmesini öneriyor doktoru.

Konu bol bol ağlatacak bir konuydu, zaten ben de ağladım,  iyi geldi. Güzel yanı şuydu ki dozaj aşılmamış, ekstra duygu sömürüsüne gidilmemiş, çok iyi şekilde anlatılmış bir hikâyeydi.

Müzikleri de çok hoşuma gitti. Kalp naklinin nasıl yapıldığını birebir görmek de ekstrasıydı :)

Bir de orjinal ismini daha çok beğendim,  niye biz kolaya kaçmışız isim verirken bilmem.



Sonuç olarak her günün tadını çıkartmak gerek, her saatin her dakika her saniyenin. Gidip öpün sevdiklerinizi,  sarılın sımsıkı.

Ne kadar daha vaktimiz var hiç bilmiyoruz, olanı en iyi şekilde değerlendirmeliyiz, kocaman sevip,duygularımızı  saklamadan gösterip ertelemeden yaşamalıyız..