Güzel bir uykuyla geçen gecenin ardından, sabah hem mutfağını toplayıp hem de hızlı bir kahvaltı yapan Lerzan Metin Bey'in gelmesiyle dışarı çıktı. Pek uzakta olmayan okula yavaş yavaş yürüdüler.

Ders saati olduğundan kalabalıklara karışmadan öğretmen odasına çıkmaları rahatlattı onu. Odada da fazla kimse yoktu.

- Lerzan Hanım, sizi görmek ne güzel.
- Teşekkür ederim.
- Çiğdem Hanım da edebiyat öğretmeni Lerzan Hanım.
- Ah, affedersiniz, aklıma gelmeei kendimi tanıtmak. Size göstermek istediğim bir şey vardı da, aklım ona takılı olunca.
-Önemli değil, göstermek istediğiniz şey neydi?
- Sizin sınıflarınızdan birisini ben aldım. En son dil anlatım sınavlarında beni eleştiren bir yazı yazmalarını isterim hep. Bu sefer daha çok sizinle vakit geçirdiklerinden sizi eleştirmelerini istedim.. Bunları okumak belki işinize yarar diye düşündüm.
- Gerçekten de bu çok iyi olur, en merak ettiğim konulardan biri nasıl bir öğretmen olduğum.
- Hemen getireyim size.

- Bu arada biz de dolabınıza da bakalım mı ?
- Evet çok iyi olur Metin Bey. Hangisi benim dolabım?
- Şuradaki. Anahtarınız var mı yedek anahtarı mı arayalım?
- Çantamda bu vardı, sanırım oranın anahtarı.
-Evet, o olmalı. Siz buyrun, ben de Emine Hanım'ı bulayım, çay ve simit var mıymış.
-Teşekkür ederim.

Heyecanla dolabını açan kadın orada ne bulacağını da bilmiyordu aslında. Koskocaman evde bir şey yokken bu dolaptan ümitlenmenin manası ne diyerek söylendi kendi kendisine.

İlk gözüne çarpan bir laptop oldu. Neden dolabında bırakmıştı ki onu, tuhaf. Öğrencilerin yazılıları, ödevleri dışında başka bir şey bulamadı. Bir de kahve kupası. O kadar.

Dünya üzerinde hiç iz bırakmamaya çalışan birisi varsa o da benmişim diye mırıldandı.

Diğerleri geldiklerinde laptopu dolaptan çıkartıyordu.

- Bunu neden burada bırakmışım ki acaba?

O sırada çay ve simitle içeri giren Emine Hanım cevapladı bu soruyu.

- Ben de size sorduydum aynı soruyu , evimde internet yok dediydiniz. Boşuna taşıyıp durmanıza gerek yokmuş, zaten bilgisayarlara çok da düşkün değilmişiniz,
-Öyle miymiş? Sağ olasın Emine Hanım.
- Sen sağolasın . Nasılsın, iyi oldun mu?
- Olmaya çalışıyorum.
- Geçer, geçer, her şey geçer..

O çıktıktan sonra çaylarını içip simitleri atıştırdılar sessizce. O arada teneffüs zilinin çalmasıyla oda dolmaya başladı. Lerzan sürekli gülümsemeye çalışarak hepsinin sorularına cevap verdi. Odadan dışarı kendisini atmamak için zor tuttu. Sonunda ders zili yeniden çaldığında kalabalık azaldığında ter içinde kaldığını fark etti.

- Haydi şu laptopu açalım şimdi Lerzan Hanım, internete bağlanmanız gerekirse evinizde yapamazsınız.
-Evet, haklısınız. Açalım. Gerçi bunun içinde de pek özel bir şey olmayacağına eminim.
-Belli olmaz.

Bir saat sonra belli olmuştu. Gerçekten de içinde pek bir şey yoktu.

-İnsan bir fotoğraf bile mi yüklemez, nasıl bir kişiymişim ben böyle.
-Aaa, facebook hesabınıza baktık mı? Twitter falan.
-Hayır, bakmadık.
-Sık kullanılanlara girelim, neler varmış.
- Orada da bir şey bulamazsak hükümet ajanı falan olduğumdan şüpheleneceğim artık, herkesten gizli yaşamak zorundaydım her halde.
-Durun bakalım.

Neyse sık kullanılanlar boş değildi.

Okul not sistemi, yine okul sitesi, gazetelerin yanı sıra inanılmazdı ama twitter ve facebook hesapları da bulunuyordu.

- Ben kalkayım, siz tek başınıza bakın Lerzan Hanım.
-Teşekkür ederim, çok ince düşüncelisiniz.




Hikâye