İlkokul ikinci sınıftaydım öğleyin bozmayıp da bütün gün oruç tutacağım diye ilk ısrar ettiğimde. İşte tam böyle bir ramazandı. Yılın en uzun günleri. Saat dörtten sonra bozmak istediysem de izin verilmedi o saatten sonra. Çok susadığımı hatırlıyorum. Babamla bakkala gitmiştik. Gazoz, dondurma, ne istediysem almıştı bana:-)

Balkonda kuruyorduk iftar sofrasını. Tahtadan açılır kapanır bir masamız vardı, üzeri donatılırdı. Cami tam karşımızda. O akşam dakikalar ne uzun gelmişti. Gözlerim minarede, önümde su bardağım.

Küçüklüğümü çok hatırlamam ama o gün aklımdan hiç silinmedi.

Tam bir sene döngüsünü tamamlamışım hayatımda. Kış günleri rahat ve güzeldi ama ramazan dediğimde o ilk zamanların hatırasıyla yaz gelir hep aklıma. Balkonda kurulan sofralar. Pide kuyruğuna giden babam. Radyoda dinlenen ramazan programı, ezan sonrası sofra duası. Artık hiçbir programı dinleyemiyorum, vıcık vıcık geliyor.

Şimdi bir de iftarda ne yenmeli sahurda ne yenmeli konuları başlar, sanki bu millet ilk defa oruç tutuyor, sanki yıllarca hep yemeyi beceremedik de şimdi uzmanlar karar verecek gibi...

Neyse, bunları uzak tutyorum ben hayatımdan.

Ramazan benim huzur bulduğum bir ay. Azalan enerjimle bedenimi dinlendirdiğim, koşturmalardan uzaklaşıp sakinleştiğim bir dönem.

Aynı zamanda  irademi sınadığım, bunu başarırsam hayatta beni baştan çıkartan her türlü kötüden uzak durabileceğimi düşündüğüm bir meydan okuma.

Sağlıkla, huzurla, paylaşarak, anlayarak geçsin..