Çok tuhaf..

Haftalardır başucumda duran Kürşad Başar'ın Yaz'ını nihayet dün gece elime aldım. Hikâye yazacağım diye uğraşırken kafamı toplayıp da okuyamamıştım bir türlü.

İçinde hemen kayboldum kitabın.

Bir yerinde, bütün kitaplar benzer şeyleri anlatırken neden kimilerini daha fazla sevmesinin nedenini bulduğundan bahsediyor. Buna "ruh" diyor.

Allah Allah ben de geçenlerde hikâyemi bitirmeye çalışırken tam da bu kelimeyi, ruhunu yakalamaya çalıştığımı söylemiştim. Sonra onu gerçekten sevmemin nedeni de ruhuydu. Şimdi yazmaya çalıştığımda ise konuyu buldum ruh eklemeye çalışıyorum diye düşünüyordum.

Sayfayı okurken sanki biraz bozuldum kendi fikrimi görünce orada. Kıskanırım da ben, öyle de bir huyum var, güzel kitapları kıskanıyorum:-)  Aynı zamanda da çok hoşuma gitti.

Sonra ilerledim. İkinci hikâyede de büyük olaylardan çok küçük ayrıntıların akılda kaldığını söylemiştim, aynı şeyi söylüyordu o da.. Tabi çok daha güzel bir biçimde..

Bazen çok kitap okumanın yazmamı körelttiğini düşünmüyor değilim. Şimdi bu kadar güzel kitabın ardından benim o konuyla ilgili ağzımı açasım gelmez azizim:-)

Neyse ben kıskanmayı bir kenara koyup da kendimi kelimelerin büyüsüne bırakıyorum şimdi:-)  Hikâyenin ruhu beni sardı.