Bu sabah ruhuma dokunup sözcüklerimi çıkartamadım. Arada olur öyle... O birşeyler haykırır bana.. Kalın buzlu camların ardında. Ne dediğini anlayamam.

Bir kitap okurum, yüreğinde istediklerine kavuşanların maceralarıyla ilgili.. Yüreğimin istediğini sorarım ona. Hiç belirli bir şey söylemedi ki bana. Ya da ben duymadım. Ya da umursamadım. Ya da olmaz dedim kendi kendime, silip attım. Bilmiyorum. Ama ne zaman bir kitap okusam, bir film izlesem ya da hayat hikâyesi öğrensem istediklerini gerçekleştirenlerle ilgili, kıskanırım.

Bir defasında bir puzzle yapmıştım. Gecenin yarısı heyecanla son parçaları yerleştiriyordum. Yapanlar bilir, en keyifli kısmıdır. Hele son parça kalınca elinde.. İşte tam o andı, noktayı koyup gülümseyeceğim sırada elimdeki parça yerine uymadı. Nasıl yani, nasıl???

Sabahın ilk saatleri. Her tarafta iş yığılı, yaptığımda başım göğe ermeyecek... Yorgunum.. İnsan sevdiği şeyleri yaparken yorulmazmış biliyor musun? Ben hep yorgunum... Sevdiğim şeyler de seslerini duyurmaya çalışmaktan yorulmuş. Elinde harika oyuncaklar olup da komşunun plastik arabasında aklı kalan çocuklara benzetiyorum kendimi.. Gerçi benim aklımın kaldığı yer de yok...

Keşke bir şeye istek duyabikseydim. Belki o zaman bir amacı olurdu varlığımın. Dünya üzerinde bir nokta... Ha var, ha yok..