Hanımelleri yine açıyor babacığım. Hani bir doğumgünümde, sen çok hastalanmıştın da hastaneden eve gelirken kopartıp bana getirmiştin bahçeden. Gözlerim dolu dolu olur her düşündüğümde. İşte o hanımelleri yine yerinde babacığım. Sen yoksun....

Bahçeden geçerken gözlerim yerdeki taşlara takıldı. Hani ben küçüktüm daha, bir yaz tatilinde sen dizerken onları oynuyordum yanında.  O taşlar hâlâ duruyor. Mola verdiğinde dalından bize düdük yaptığın incir ağacı yaşlandı çok ama o da duruyor babacığım. Sen yoksun...

Avrupa kupası başladı babacığım. Farklı takımları tutup birbirimiz kızdırdığımız. Hep birlikte televizyonun başında heyecanla seyrettiğimiz maçlar yapılıyor yine. Çayımız, kabak çekirdeğimiz. Sen yoksun.

Aldığın teyp bozuldu, video bozuldu. Evde bozuk şey tutmayan ben onları ayıramıyorum yerinden. Şimdi havyaları, kabloları, tornavidaları ile sen ne güzel tamir ederdin onları kim bilir. Ama yoksun...

Udun duruyor, rebabın asılı duvardaki yerinde. Notalar . Bestelerin. Ne çok. Bazen bir köşeden çıkıp hiç ummadığımız bir anda sarıveriyor senden bir ezgi bizi. Dalıp gidiyoruz. Tüm sesler yerli yerinde de. Sen yoksun...

Fakat tuhaf bir biçimde.

Aynı zamanda hep varsın.

Hanımeli çiçeklerinde, incir ağacının dallarında, bastığım toprakta, duyduğum seslerde, yaşadığım her anda.

Mavi bakışlarındaki sevgi hep üzerimde.

Sarılışının sıcaklığı hep kollarımda.

Canım kızım diyen sesin hep kulaklarımda.

Ki bu seni daha çok özlememe yol açıyor.

Olsun.

Seni özlemek demek yanımda olman demektir....