Sanki içimde bir yerlerde bir şeytan saklı ... Sürekli onunla savaşırken buluyorum kendimi...
Saf ve masum olmak isterdim oysa. İsterdim ki düşüncelerim hiç bulanmasın. Kafamın içinde hain bir ses konuşmasın.
O sesi duyan sadece kendim olsam da, bu hiç hoşuma gitmese de, hemen düşüncelerimi toparlasam da yine de öyle bir tarafım var içimde bir yerde.
Bazen hayır o ses ben olamam kesin düşüncelerimi bulandıran bir varlık var diyerek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum.
Bazen umutsuz vaka gibi görüyorum.
Nedir ki iyi olmak?
O sesleri hiç duymamak mı?
Duyup kulak asmamak mı?
Yapma bak, korkmaya basladim he....:)
YanıtlaSilSaka bir yana, masum degiliz hic birimiz (Sezen'in de dedigi gibi)
Her insanin icinde, kuytu kösesinde karanlik, "kötü" bir noktasi vardir. Bazi olaylar tetikler bunu ve o an ki ruh halimize, psikolojimize göre degisebilir bu. Insaniz sonucta, her türlü ruh halini barindirabiliriz icimizde. Sükür ki, saglikliysak bu ruh halleri kalici olmaz, sag duyumuz imdada yetisir genelde (iyi ki..)