Bu sefer pek umudum yoktu. Ne rejim yapmaya halim vardı, ne isteğim. Belki eklem ağrılarım ayyuka çıkıp Sürahi Hanım gibi yürümeye başlamasam öyle devam edecektim. Aylar geçip ağrılar geçmeyince, hatta ve hatta doktora gitmeyi başarıp ondan da hım hum dışında cevap alamayıp kas gevşeteci ve ağrı kesicilerle eve gönderilince, bir ucundan işe el atmak durumunda kaldım. Önce on kilo vereyim sonra bir daha bakarım halime diye karar verdim.

Can'a dedim ki " Hayatım on kilo verirsem beni Roland Garros'a götürür müsün?" Can bana acayip acayip bakmakla yetindi ama inatla istemeyi sürdürdüm :) Ne yapalım hayatta çok da fazla uğrunda kilo vermeyi isteyeceğim şey kalmamış. Canım ölmeden canlı bir tenis maçı izlemek istiyor. Tercihen toprak kortta, çünkü onu izlemesi daha keyifli. Değilse Wimbledon da olur :) Tamam belki Paris, Venedik gibi bir yere gitmek istesem daha normal olacaktım, aman canım Roland Garros da Paris'te zaten. Bir taşla iki kuş :) Ondan bir evet cevabı hâlâ almış değilim , yine de bu sene olmasa da seneye umutluyum :D

Motivasyon işini bu şekilde hallettikten sonra, sıra geldi başlamaya. Bir an önce başlamalıydım çünki en fazla kiloyu rejime başlama öncesi moduna girince almaktayım hep.

İlk günler sürekli yedim. Midemi küçültebilmek için azar azar yedim ama hep yedim. Yediklerimin çok fazla kalorili olmamasına dikkat ettim sadece.

Bol bol su içtim. Özellikle akşamları. Çünki saat sekizden sonra yemek yememek için çok uğraştığımdan sürekli suya yüklendim :)

Meyvaların hiçbirisinden ödün vermedim. Tatlı krizlerimde muz en büyük yardımcım oldu.

Beyaz leblebiyi çok sevdiğimi keşfettim. Yemek sonrası çayla birlikte beni bir iki saat oyalıyormuş.

Çikolataya elimi sürmedim. Ki sağolsun her gittiği yerden dev gibi çikolata getiren bir Can'ım var. Sırf beni Rolland Garros'a götürmemek için yapıyor biliyorum :)

Her sabah yarım saat zaten yürüyordum ama bu sefer ağrıları görmezden gelip yine eskisi gibi hızlanmaya çalıştım. Megadeth, Manowar, Metallica benim en iyi antrönörlerim oldular. Radyoda çalan ağır tempolu şarkıları dinlemeyi bıraktım.

Akşam yemeğim biter bitmez masadan kalktım.

Sabah kahvaltılarında kendime light ekmeğe sandviç yaptım ki fazladan birşeye elimi uzatmayayım.

Bol bol simit yedim. Bayılırım simite. Hem beni mutlu etti hem de yoğurtla harika öğlen yemeği oldu.

Kardeşimin hatırlatmalarıyla et yemeye çalıştım ki kaslarım güçlensin.

Bir de o gün içinde yiyeceklerimi sabahtan planlayıp, sürekli hali hazırda sebze yemeği ya da yıkanmış yeşillik falan bulundurdum ki gözüm döndüğünde onları hemen yiyebileyim.

Ay çok uzun bir yazı oldu bu.

Herkes nasıl verdin diye soruyor beni gördükçe de öyle aklıma gelenleri yazayım dedim.

Bence herkesin kendi doğrusu var.

Nasıl verdinin cevabı çok basit : çok yemedim :)

Ben Handan. 41 yaşındayım. Oburum. Bunca ay midem bir damla bile küçülmedi. Her an yemek düşünmekteyim :D

Toplamda 7 kilo verdim.

Paris'e 3 Kg uzaklıktayım :D

Sen de yapabilirsin.

Hadi :)