Dün sabahki yağmurdan sonra ışıl ışıl bir güneş çıkınca Can'la dışarıya çıkalım dedik. Pazar günü dışarısı öcü gibi geliyor bana ama havaya dayanamadım.  Yürüyerek Kadıköy'e indik. Bir sürü değişik yerler görüp, denesek mi dedikten sonra yine bildik bir restorana oturduk. Kalabalık beni rahatsız etmedi, aralarında aheste aheste giderken insanları izlemek hoşuma gitti aksine.

Günün en neşeli şeyi Şarlo'ydu . Ve çevresindeki çingene çocuklar.

Yemeğin üzerine aldığımız tiramisu kedi dili bisküviden yapılmış olmasıyla hayal kırıklığına uğrattıysa da çay güzeldi. Ve şu klasik çay tabaklarının nedense insana mutluluk veren bir yanı var. 

Şu şiiri hatıladım birden.

ESKİDENDİ ÇOK ESKİDEN

Hani erken inerdi karanlık,
Hani yağmur yağardı inceden,
Hani okuldan, işten dönerken,
Işıklar yanardı evlerde,
Eskidendi, çok eskiden.

Hani ay herkese gülümserken,
Mevsimler kimseyi dinlemezken...
Hani çocuklar gibi zaman nedir bilmezken,
Eskidendi, çok eskiden.

Hani hepimiz arkadaşken,
Hani oyunlar tükenmemişken,
Henüz kimse bize ihanet etmemiş,
Biz kimseyi aldatmamışken,
Eskidendi, çok eskiden.

Hani şarkılar bizi bu kadar incitmezken,
Hani körkütük sarhoşken gençliğimizden,
Daha biz kimseye küsmemiş,
Daha kimse ölmemişken,
Eskidendi, çok eskiden.

Şimdi ay usul, yıldızlar eski
Hatıralar gökyüzü gibi gitmiyor üstümüzden
Geçen geçti,
Geçen geçti,
Geceyi söndür kalbim
Geceler de gençlik gibi eskidendi
Şimdi uykusuzluk vakti.

Murathan Mungan