Yapmasak da olurmuş.

Üsküdar'dan motora binip geze geze Anadolukavağı'na kadar gidilebilmesi çok güzel. 2,60 TL ye boğaz turu gibi bir şey.

Bizim çok vaktimiz olmadığından Kanlıca'da inelim dedik. Oranın da sahilinde yol çalışması vardı (Ne hikmetse her yerde yol çalışması var ama yolda giderken içimiz dışımıza çıkıyor kasisten) geze geze Anadolu Hisarı'na gitmeye karar verdik.

Ne geze geze ne geze geze. Zaten Anadolu Yakası'nda sahil diye bir şey yok, deniz kıyısı evlere ait, orasını biliyoruz da zaten bit kadar kaldırımlar otlarla işgal olmuş. Kaldırımın biraz genişlediği yerler tabiii ki arabalar park etsin diye, yayalar için değil. Oldukça virajlı yolda arabalar otobüsler hızla giderken yola inip oradan ilerlemek zorunda kaldık sık sık.

Neyse en sonunda Göksu'ya ulaştık.

Bir de Küçüksu Kasrı'nın kapalı olduğu güne denk düşmeseydik iyiydi.

Neyse haydi sizi de gezdireyim biraz.

Motorda her köşeyi çekmek istiyor insan. Kendimi tutuyorum artık :)


Erguvanlar bitmek üzere, her şey erken açınca mevsimleri çabuk bitti.


Karşı kıyıda Rumeli Hisarı. Bir poz almadan duramadım yine :)


Kanlıca İskelesi'ndeki ağaç insanı hem büyülüyor hem hüzünlendiriyor.



İçine beton dökecekler sanırım, aksi halde kırılabilir.


Yol boyunca merdivenler ve kayalıklara meydan okuyan çiçekler güzeldi. Onları da başka yazıda yayımlarım.


Anadolu Hisarı'nın ortasından cadde geçiyor olsa da hâlâ çok güzel.



Ve Göksu Deresi. Buraların çayırlık olduğu zamanları görmek isterdim.


Burası da Küçüksu Kasrı. Gezemediğimize göre bir daha gelmek farz oldu :)





Ve Küçüksu'ya da bakıp geri dönüş yolumuza gidiyoruz.

Geçen gün buluştuğum arkadaşım emekli olur olmaz İstanbul'dan ayrılsam diyordu. Dedim ki emekli olduğunda asıl İstanbul keyfi çıkıyor. Hafta içi tadını çıkartarak, kalabalıklara karışmadan geziyorsun.

Ve bütün sene gezsen aynı yere tekrar gitmezsin. Her daim sana göre bir köşe çıkar karşına, mutlu olursun.

Bir de beton dikmeyi bıraksaydık artık.