Harika Bir Anne miyim? Ha ha ha ha :)

Normal doğurmak çok istemiştim. Metehan dokuz buçuk ay sonunda hâlâ çıkmaya niyetli olmayınca doktorum rest çekti ya sezaryen yaparım ya da kendine yeni doktor bul diyerek. Haklıydı tabi kadın, paşa paşa sezaryen oldum.

Akşam doğurup sabah hastaneden çıktım. Gelenlere kapı açtım.

Emzirmek çok istemiştim. Dört kilo iki yüz gram doğurduğum çocuklarıma sütüm yetmedi. Metos on beş gün uyumadıktan ve ben on beş günde normal kiloma döndükten sonra bir mama yaptım çocuğuma,ilk defa uyudu. Zavallım açmış. Biberonla mama içti diye memeyi de bırakmadı. Keyif kahvesi gibi aldı. ama bir buçuk ay. Safrakesesi ameliyatı olmam gerekti, döndüğümde süt müt hak getire. Bilgiç'i günde yirmi dört saat emzirdim. Yanımda çektikçe süt gelir diyen olursa çok pis yaparım. İki ay sonunda pes edip mamaya geçtim. Dört aylıktı o da istemedi memeyi.

Olmadı. Bol miktarda mamalara para harcamış olduğumuz dışında kaybettiğimiz çok büyük bir şey de olmadı. Oldukça sağlıklı büyüdü çocuklarım.

Yoğurt mayalayıp sütçü sütü peşinde koşmadım. Bilgiç zaten direk bizim yemeklerden yedi, bebek maması gibi yemekleri ağzına sürmedi. Yemek konusundaki yegâne takıntım her gün sulu bir yemek yemeleriydi.

Fast food restoranlardan kaçmadım. Oturup benimle hamburgerleri götürdüler. Bilgiç ilkokula gidene kadar sebze yemeklerini robotta çekip verdim. Çiğnemesinde sorun yoktu et yerken, sebzeleri de öyle yesin dedim. Pırasa, semiz otu ne varsa püre yaptım.

Çay pek içirmemeye çalıştım. Kahve zaten bizim evde yüzüne bakılan bir şey değil. Biri çaycı biri kahveci kesildi başıma :)

Bahçede bisküvi yerken yere bırakıp sonra alıp yemeye devam ettiler. Aman hijyen falan diye aklımı yemedim. Aksine küçükken ne kadar çok mikropla tanışsalar iyi olur diye düşündüm.

Evim hiçbir zaman çok sıcak olmadı.

Kar kış her gün dışarı çıktık. Onlar da nezle oldular. Olsunlar,napalım.

Aynı odada aynı yatakta hiç yatmadım. Ayağımda sallamadım. Kendilerini sevgisiz hissettiklerini de sanmıyorum.  Her ağladıklarında yanlarına koştum, sakinleştirdim ve muhakkak uykuya dalmadan yanlarından ayrıldım. Bazen onlarca defa peşpeşe yaptım bunu. Bırak ağlasın demedim çünkü ilk aylarda çocukta güven duygusu gelişmesi için ağlar ağlamaz yanında olmalısın. Ama yanımda yatsın da demedim :)

Gördüğünüz gibi hiçbirşeyi ideal olarak yapmadım.

Çocuklar da telef olmadı.

Derin bir nefes alıp keyifle büyütün çocuklarınızı,  tabii ki en idealini düşünün ama olmuyorsa da olmuyordur,  kendinizi yiyip bitirmeyin anacım :D