Bu çiçeğin ismini bilmiyorum.  Bütün saksılarıma dağılmış. Minicik birşey ama yayıldıkça yayılmış tek başına farkına bile varılmayacak olmasına rağmen çiçeklenip dikkatimi çekmeyi başarmış.. İyilik gibi, sessiz sakin,  kendi yolunda. Umursamadan büyük ve şaşalı şeyleri..


Bunu da bilmiyorum. Çam ağacına benziyor. Fıstık çamı mı acaba diye şüpheleniyorum. Bir gün ekivermişim, can bulmuş.. Belki birilerinin yüreğine de farkında olmadan ektiğim güzellik tohumları vardır fikrini sunmuş..


Bu budanmış bir ağacın dalları. Minik tomurcuklarıyla yerde gördüğümde dayanamayıp bir kaç tanesini vazoya yerleştirmiştim. Kolay kolay yıkılmam diyerek yapraklanıyor, koskocaman bir ağaç olduğunu unutma dercesine..


Bu bir karpuz sanıyorum. Yaprağının üzerindeki çekirdek ona benziyordu. Yine yedikten sonra o minik mucizeyi toprağa koymuşum. Hayatın sonsuz döngüsü karşımda boy göstermiş, yenilenmiş geri dönmüş, anlamamı bekliyor.


Bu saksımdaki yeşil bir bitki. Kopmuş dalını suya koymuştum. Kopmuş bir dal.. Köklendi, yaşıyor. İki yaprağı var üzerinde. İki yaprağıyla suda pes etmeden hayatına devam ediyor.

Ölüme çare yok.. Ölümcüller her yerde,çirkin ve kirli ellerini uzatıp duruyor.

Ama biliyor musun?

Hep hayat kazanıyor.

Güzel ve iyi, sessiz ve derinden yoluna devam ediyor.

Ve göreceksin, yine yeşillenecek... Dallarını kırsalar, köklerini kopartsalar, yapraklarını yolsalar da hiç fark etmez. Yine yeşillenecek.

Aksini kabul etmiyorum...

O kadar...