Haftasonları üzerimden buldozer gibi geçiyor .

Cumartesi erkenden kalkıp Bilgiç okula gönderildi. Evdeki dolap içleri odadan odaya taşındı. Çocukların ranzasının altındakiler benim yatağın bazasına, oradakiler çocukların ranzasının altına, bilgisayar odasındakiler çocuk kütüphanesine, ordakiler bilgisayar odasına, salondaki çekmecedekiler bir yere.. Evde video olmadığı için anneme vermek üzere ayırdığım video kasetler olmasa bu dolanım ne işe yarayacaktı ben de bilmiyorum..

Öğleyin Bilgiç'i alma kısmı gelene kadar bu şekilde dört döndük ve evi savaş alanına çevirdikten sonra yola koyuldum. Çıktığımda saat bir, döndüğümde dörde geliyordu. ( Aslen gidiş dönüş yarım saatlik yol oluyor kendisi.) Bir cumartesi öğleni Ataşehir'de vasıta bulamayıp dağ başı gibi kalıyorsun arkadaş. Oğluşla Carrefour'a kadar yürüdük en sonunda. Sinirlerim tepeme çıktı. Eve döndüğümden tuş olmuştum artık.

Pazar günü ödev yapma günü oluyor bizde. Bütün gün fransızcayla boğuştuk. Bu sene başladıkları derste iki senenin müfredatını iki ayda verince çıldırtıcı bir sonuç çıkıyor ortaya. Bir ana "Yandım anam" diye yollara atacaktım kendimi. Gerçi attım ama onun sebebi evde kalan son iki yumurtayla kek yapmaya çalışırken masadan atlamaya karar veren yumurtaydı.

Neyse işte, bir şekilde bitti haftasonu. Şimdi her köşesi dağınık evim ve ben başbaşayız... Biraz kendime geleyim işe koyulacağım...