Ütüye gittim dönemiyorum. Saatler geçiyor, bitmiyor bu iş. Hem yıkanacak yeni çamaşırları düşündükçe bitmesi de beni pek rahatlatamıyor zaten. Sonra diyorum ki kendi kendime, aslında demiyordum, şimdi yazarken diyorum , diğerlerini unutup sadece önümdeki çamaşırı düşünürsem sıkılmaktan kurtulurum herhalde. Süpürmeler, silmeler, bulaşıklar, sonu yok sevimsiz işlerin. Ee, şimdi kendimi rahatlatmaya çalışırken, diğer işler nereden çıktılar? Neyse, bak, Ogün SANLISOY da ne güzel şarkılarla bana eşlik ediyor, çocuklarım sessiz sakin film seyrediyorlar, klima evi serin serin yapıyor. Yemek yeme zamanı da geldi , herşeyi bırakıp gidip karnımı doyurayım. Tok karınla hayat daha keyifli olabilir.