Alış Veriş

Haziran 29, 2005

Bütün istediğimiz abiye bir kıyafet almaktı annemle. Yanımızda yerinde duramayan iki çocuk da olunca herşey daha da zorlaşıyordu tabi. Kaç tane mağazaya girdik bilmiyorum, tezgahtarlar satış yapmak istemiyorlardı sanırım. Bakışları bir yerlere sabitlenmiş, öyle durup duruyorlar. Çocuklar koşuşturuyorlar. Biz bir yandan onlara sahip olmaya çalışırken bir yandan asılı eteklere pantolonlara bakmaya çalışıyoruz. İçimden, ilgilenmeyecekseniz bari çocuklara bakın da biz bir iki deneme yapalım diye geçiyor. Tabi hiçbirşey alamadık.

Sadece iki mağazada yanımızda bizimle ilgilenen birileri oldu. Güler yüzlü, yardımsever, üzerimize giydiğimiz herşeye "aa, çok yakıştı" demeden objektif yaklaşan, bizim isteklerimizi ön planda tutan işine ve kendine saygılı bu güzel insanlar sayesinde biz de kıyafetlerimize kavuştuk.

Herkes işini bu şekilde yapsa keşke. Akşama kadar zaman öldürmekten daha faydalı amacı olsa insanların. Aslında kendi hayatlarını harcadıklarını fark etmiyorlar mı acaba?

Benzer yazılarım

0 Yorum yap