Demin Özii'nin yazısını okuyunca kendi Can'ım geldi aklıma.

Can'ım bana Handan der. Hadi bana Handan desin Handoş falan dese vururdum onu zaten de geçen senelerden birinde sinemada on dakikayı ararken bayağı güzel bir şey keşfettim. Cep telefonumu anneme bıraktığımız için (Tabi sırf telefonu bırakmadık, yanında çocuk da var:) Can'ın telefonundan kendimi aradım. Herkesin telefonunda "aşkım" , "canım", "sevgilim" falan diye kayıtlı olur eşinin ismi, benimkinde adım, onu da geçtim bir de soyadım yazıyor. "Bu ne hayatım" dedim? "Ben herkesi böyle yazıyorum ya seninki de öyle olmuş" dedi. İnatla bütün adres defterini aradım. Benden başka adı soyadı yazan tek bir Allahın kulu vardı orada. O da kendisi. Kendi cep telefonunun numarasını da aynı simkarta adı ve soyadı olarak kaydetmiş. İşte filmin ikinci yarısında ne olduğunu bu yüzden hâlâ bilmem. Gülmekten seyredemedim. Birisi Can'ın telefonunu bulursa, tabi bulduğunda Can'ın ismi de ona vahiy olarak gelip "Haaa, bu telefonun sahibi bu adammış derse, orada kayıtlı numarayı çevirip sonra da bekler durur artık: "Hep meşgul, hep meşgul" :D

Şimdi bir dip not eklemek istiyorum: Bu olayı Can'ın arkadaşları başka birisine anlatarak dalga geçmeye çalışırlarken o kişi de "Eee, ne var bunda benimki de kayıtlı" demek suretiyle duruma son noktayı koymuştur. Patronları olan bu şahısa laf söyleyemeyen arkadaşları sessizce uzaklaşırken son gülen Can olmuştur :)