Kapıyı büyük bir dikkatle açtı. Ağır apartman kapısının anahtar deliği öyle kenardaydı ki eğer anahtarı çevirip de ittirirse parmağı arada yarılıyordu, o yüzden anahtarı çevirip ayağıyla bir milim itip anahtarı geri çekmesi lâzımdı. Bu arada yüz kiloluk kapı geri kapanmadan bu işlemi yapabilirse apartmandaydı. Asansöre ulaşmak için bir kat çıkması gerekiyordu. Asansöre binmedi ama. Bacakları öyle tutulmuştu ki cumartesi günü yaptığı spordan. Her bir hücresi haykırıyordu. Çivi çiviyi söksün diyerek ağır ağır ilerledi. Kapı numaralarına baktı bir yandan da. 4 , merdivenlerden çık 8 , ilerle 7 ilerle 6 bir üst kat ilk daire 10 , 9 , 8.. Asansörden çıkan birisi kapının karşısında dokuz numarayı görünce otomatikman sağa dönüyorken kapıdan seslenmesi gerekiyordu hep, bu tarafa diye.

İki daire arasındaki iki basamaklık yükseltide sandaletinin bağını çözdü. Kapıyı açtı, içeri girip elindeki çantasını astı portmantonun kapısına. Anahtarının çantasının ön gözüne koydu. Ayakkabılarını alıp yerine yerleştirdi. Kapıyı kapattı. Güneş gözlüğünü diğeriyle değiştirip çantasına koydu. Sularını buzdolabına kaldırdı. Telefonunu masanın üzerine bıraktı. Çantayı astı. Ellerini yıkamaya gitti. 

Dış kapıdan içeri girmek bile bu kadar zor olmamalıydı diye düşündü.

Ama sadece bulunduğu ânı yaşayıp bi milyon işin hepsini düşünüp yine poğaçaya dönen suratına bakmamaya karar vermişti . Yaşadığına odaklandı. 

Neyse ki hafif bir rüzgâr esiyordu. Bu sıcaklar hiç ona göre değildi. Yaz insanı olmamıştı hiç. Kıpırdamak , uyumak, iş yapmak yaz işleri olmamalıydı. İnsan yazın sadece yatmalı ve bol bol meyve yemeliydi. O kadar.

İşte böyle başladı Ağustos ayı .

Yok, sabah erkenden kalkıp , bir saat spor yapıp üzerine bir saat yürüyüşle başlamıştı da böyle bitmişti günün sabahı.

Şimdi biri onu bu koltuktan kaldırabilirse kahvaltı hazırlayacaktı.