Resmiye Teyzeler ile aynı apartmanda oturuyorduk. Onlar en üst katta biz zeminde. Zaten apartman zemin, giriş ve üst kattan ibaret :D Bir ara fotoğrafını çekeyim, her gün önünden geçiyorum aslında.

Aklımdaki en eski hatıralardan biri de ona aittir. Bahçeye inmiş pencereden konuşuyor annemle. 

Ama asıl hep gülüştüğümüz anı o değil. Benim "Yalancı Teyzem" dir kendisi :D Birileriyle konuşurken beni duymuş. " Benim iki teyzem bir de yalancı teyzem var " diye anlatıyormuşum. Hahah. O sırada teyzenin annemin kardeşi olduğunu öğrenmiştim sanırım,  ama Resmiye Teyze'yi de seviyorum. Onu çıkartamamışım aradan :D

O evde iki sene oturduktan sonra aynı sokağın sonuna taşındığımızdan ayrılmadık birbirimizden. Eşi Recep Amca araba tamircisiydi. Bizim sokaktaki üç arabadan birisi onundu. (Diğeri deminki apartmanda bir üstümüzde oturan araba boyası yapan Şahin Amca'nındı.  (Nur içinde yatsın). Diğeri de taksisi olan Nahit Amca'nın.)  Her zaman güler yüzlü (Resmiye Teyze ile pinaki oynarken hariç :D) Sabahın beşinde annem rüyasında beni görüp de yataktan fırlayınca kalkıp Cevizli'de kaldığım anneanneme beni getirecek kadar güzel bir insan. Çocuklar küçükken lodostan pazar günü dönemeyip de pazartesi sabahı erkenden deniz otobüsüne gittiğimizde de bizi götüren oydu. "Ah Handan, bir Recep Amcam vardı dersin" demişti bana. 

 O kadar çok anı var ki. Yılbaşı gecelerini hep birlikte geçirirdik. Babam vefat ettikten sonra bile annemle birlikteylerdi o gece. Son zamanlarda Recep Amca araba kullanamayınca yapamaz olduk ne yazık ki.

Onlar köydeki evlerine yerleştiler. Artık aynı mahallede değiliz. Ama arada gidip hem köy havası alıp, hem kiraz keyfi yapıp özlem gideriyoruz.

Dün de öyle yaptık. Uzun zamandır görmemiştik birbirimizi çok iyi geldi.

İnsan çocukluğunu birlikte geçirdiği insanların yanında yaşı kaç olursa olsun çocuk oluyor.