Kültür Sanat Mevsimi'nin kitaptan alıntı maddesi sanırım bana en kolay geleni, zaten hep yaptığım bir şeydi :)

En son okuduğum bu kitap aslında daha önce bitirdiğim Karanlık Zihinler Serisi'nin ekleme kitabı. Tabi benim gibi ileri safhada unutkan birisi için acı verici bir deneyim oldu,  niye unutuyorum bu kadar niye? Neyse Montaigne de aynı dertten muzdaripmiş,  içimi rahatlatayım böyle bari.

Kitap aslında üç farklı hikâye içeriyor. Önceki kitapların arasında, arka plânda kalan kişilerin hikâyeleri bunlar. Sonuncusu ise en sonda neler olduğunu anlatıyor.

Kalın bir kitap gibi gözüküyor ama kocaman puntolarıyla hemen okunuyor. Zaten akıcı bir dili var.

Çocukların bir anda doğaüstü kabiliyetlerinin belirdiği ve bundan sonra dünyanın asla eskisi gibi olmadığı, çocuklara mı ailelere mi dünyaya mı acıyacağınızı bilemediniz bu distopyadan altını çizdiklerim şunlar :

Yaşamın bir yolculuk olduğunu ve amacının da sonundaki bir hazineye ulaşmak değil,  hangi yollarda kimlerle birlikte yürüyeceğine karar verme ve her şeyin olması gerektiği gibi gerçekleşmesine izin verme cesaretini bulmak olduğunu öğrendik.

                                             

Cehennem gidilen bir yer değil, cehennem şu an içinde yaşadığımız yer. Cehennem,  en değer verdiğiniz insanları,  kendilerinden korumakta çaresiz kalmanızdır.

                                                 

Evden ayrılırken babam bana,  yuva denen şeyin, sevgiyi hissettiğimiz yer olduğunu, birlikte olduğumuz sürece onu yanımızda taşıdığımızı,  bizimle birlikte onun da büyüyeceğini söylemişti. Ne demek istediğini yeni anlıyorum.