Eee, biz bu çocukları daha yeni okula postaladıydık :-)

Dışarda fırtına var. Bu sene itinayla kar yağıyor ama tutmuyor. Tam biraz tutar gibi oluyor hop eriyor. Nasıl iş bilmem.

Bir senesinde , sanırım ben orta sonda falandım, bir aydan fazla sürmüştü şubat tatili. Ama ne yağmıştı. Sobanın başında, bir odadaydık. Babam arabalara motor takardı. Kablolu uzaktan kumandalı olurlardı. Balkona koyardık onları. Karda yürütmeye çalışırdık.

Leğen kar doldururdu annem, eriyene kadar oynardık.

Minik bir sehpam vardı, sevdiğim şiirleri yazardım defterime. Dergilerden kestiğim fotoğraflarla süslerdim.

Sobanın üzerinden mandalina kabuklarının kokusu yükselirdi. Arkasında duran şişe kardeşimin su şişesiydi.

Arada sobaya uzanan ayaklar fazla temas edince çorapların altı sobada kalırdı :-) Babaannem bize artık yünlerden rengârenk çoraplar örerdi. Altı delindikçe o kısmı söküp tekrar örerdi.

Bizim odamızın altı boş olduğundan evden daha da soğuk olurdu. Bazen sokağa çıkar kadar çok giyinirdim yatarken:-)  Annem ranzanın altında yatan Kürşad üşümesin diye pikeler asardı ranzanın üzerinden aşağı, çadır gibi korunaklı bir köşe:-)

Ekmek almaya koşardı herkes kar yağdığında. Sokaklar naylon torbalarıyla çocuklara kalır. Geceler de çocuk ruhluların kahkahalarıyla dolardı. Bir de bozacı geçerse sokaktan, tamamlanırdı sahne.

Nereden nereye...

Bu kadar beyaz ve soğuk bir şeyin insanda bu kadar renkli ve sımsıcak his uyandırabilmesi ne tuhaf değil mi?

Hepinize günaydın.. Karla gülümseyen şanslılardan olduğumuz için şükrettiğimiz sımsıcak bir güne açılsın sabahınız.. ( Tamam karışık bir cümle oldu ama anladınız siz ne demeye çalıştığımı:-)