Haziran ayı, acı tatlı, umutlu umutsuz bir sürü şey barındırdı içinde, yazmadan geçmek istemedim.

Ayın ikinci günü ne yazık ki acı bir haber aldık. Sevgili Necati Dayım vefat etmiş. Necati Dayım annemin dayısı. Sadece yanında durmak bile insana mutluluk verir. Huzurlu, kendisiyle ve hayatla barışık, sımsıcak bir insandır. Neyse ki İstanbul'a geldiğimizden beri sık sık görüşüyorduk. En azından bunun tesellisi var içimde. Huzur içinde yat canım dayıcığım...

Sonraki günler o kadar yoğun geçti ki.

6-7 gece yatılı misafirlerim vardı. Bol bol misafir ağırladım , bol bol misafir oldum ... Doğum günleri, yıldönümleri kutladık.

Kuzenlerle hasret giderme ayı gibiydi. Teyze kızı, hala kızı, dayı kızı, teyze oğlu....

Tabi heyecanlı bir sınavımız vardı. Konserimiz vardı.

Karnelerimiz her seneki gibi yanında ilaveleriyle geldi :)

Ufaktan yaz sezonunu açtık, havuz sefaları yaptık bir kaç gün.

Hayatımda hiç okumadığım kadar gazete okuyup, haber takip ettim.

Ülkemde mutluluk verici şeyler oldu- oluyor... Uzun zamandır olmadığım kadar mutlu ve umutlu hissettim kendimi...

İşte böyle geride kaldı bir ay daha...