Elimde kâğıt kalem yazacak birşeyler aradım bir süre...

Yazamamak beni sinir ediyor zira.

Ama bulamadım.

Evimin içinde , kendi küçük işlerimleyim.

Siliyorum, süpürüyorum, yıkıyorum, ütülüyorum, yemek pişiriyorum.

Arada bir işler çıkıyor. Beni oyalıyor bir müddet. Yoruluyorum. Kendi küçük , sakin hayatımı özlüyorum. Sıkılıyorum sonra.

Sinir oluyorum bir çok şeye. Sanki çok önemli herşey. Pöh...

Daha iyi biri olacağım diyorum. Daha sakin. Daha sabırlı. Olmuyor.

Aynıyım hep.


Elime kâğıt aldım. Kalem aldım. İsmimi yazdım milyonlarca defa.

Yok...

Çıkmıyor başka birşey...

Sanki daha başka birşeyler yapmam gerekiyormuş hissi...

Sanki birşey var da ben unutuyorum onu.

Çok önemli birşey.


İnzivaya çekilmek pek cazip gözüküyor aslında.

Bir dağ kulübesinde, sessizliğin ortasında, herşeyin kendine bağlı olduğu bencilliğin doruk noktasında, nirvanaya ulaşmakta ne var...


İşte herşey bölük pörçük.

Yazı yazabilmek istiyordum sadece.

Olmuyor...