Eski mutfak robotum küçücük birşeydi. Çocuklar küçükken az kullanmadım onu. Hele Bilgiç yemekleri sadece çekilmiş yediği için sürekli işbaşındaydı. Rende ve katı meyve sıkacağı da vardı ama hepsinin parçaları ayrı olduğu için üşendiğimden onlar dolapta duruyordu boşyere.

Şöyle herşeyi üzerinde, kolayca rende yapmak için falan kullanacağım bir model arıyordum bir süredir. Nihayet buldum. Gerçi, çok mu büyüktü, alsam mı falan diye kesin kararımı verememişken Can oldu bittiye getirdi ya (Nedense kendisi aylarca didik didik inceler birşey alacaksa, ben bakarken hemen alır düşünmeme izin vermez bir türlü) (Ha , ha , ha, herkes eşinin almamasından şikâyet eder, benimki alıyor diye dertliyim. Öyle demeyin ama bazen sinir bozucu olabiliyor durum:)neyse, şimdi mutfakta eskisi ve yenisi duruyor.

Eskisini güzelce temizledim, kaldıracağım, kaldıracağım da, ben bu kadar duygusal olmak zorunda mıyım bilmem. Ona baktıkça içim sızlıyor. En yakın dostumdan ayrılıyor muşum gibi geliyor. Kabını falan da yeni değiştirmiştim. Pırıl pırıl. Küçük. Zarif. Ay ağlayacağım utanmasam.

Neyse, işte bu da böyle bir duygu.

Bugün yaşasın cuma.

Herkese günaydın.