Kendime sözüm vardı ilk kar yağdığında vapura binip salep içecektim. Hayatımın yedi senesi her gün Kadıköy Beşiktaş vapuruna binip okula gittim. Vapurda çay içtiğimi hiç hatırlamam. Ama kar yağdığında salep alıp , üst arka açığa oturup , ellerimi ve içimi saleple ısıtırken denizin sadece kar yağdığı zaman aldığı o su yeşili benzersiz tonunu karlı İstanbul manzarası eşliğinde seyretmek en sevdiğim şeylerdendi. Ve her düşündüğümde içimi sıcacık yapar. 

Kendi kendime dedim ki, evet on yedi yaşının o heyecanı ve pırıltısına geri dönemeyeceksin ama Allah aşkına İstanbul'dasın, vapurlar da orada, kar yağdığında üşenme de kalk git salebini iç :)

İlk kar tam hastanedeyken yağdı. Yine de çıkışta üşenmeden Üsküdar'a indik ama orada yağmur vardı ve deniz boz bulanık bir renkteydi. O rengi sevmediğimden değil ama hayalim başka :) Geri döndük.

Evelsi gün ben yarın gidiyorum vapurda salep içmeye dedim. Can tabii karıcım hemen gideriz demedi tabiii :D Ben gelmem, oğlunla git, bu soğukta ne işimiz var falan gibi klasik Can sözlerini sıraladı yine. "Eeee, dedim, fazla naz aşık usandırır, gelmezsen gelme, ben tek gider içer salebimi gelirim!" Hahaha, tabi biliyorum geleceğini . Tabi o da biliyor gelmezse de benim gideceğimi :D

Dün sabah on dakikada br hava değişiyor, bir yağıyor, bir açıyor, bir güneşli, bir karanlık. Şansımıza ne düşerse artık diyerek yola koyulduk. 

Beşiktaş vapuruna daha yarım saat varmış derken bir baktık Ortaköy 'e kalkacakmış bir tane. Hem de Üsküdar 'a uğruyormuş. Oh, daha uzun deniz keyfi yapıp üzerine bir de kumpir yemiş olduk :)

Unutulmaz anılarımıza bir tane daha eklendi.

Not: Fotoğraflara kıpır kıpır şarkılar sakladım , tıklayıp dinlemeyi unutmayın :)

Sonradan Noy: E salep fotoğrafımı koymayı unutmuşum. Oturma yerine dikkat ederseniz orada kar var :D

Bunu da ekleyeyim.

Ve son olarak.