Yine !

Dün kitap listeme şöyle bir kitap ekledim. 

Geçtiğimiz ayda hem annemin katarak ameliyatı , üzerine ülkede yaşananlar falan derken ben yine alıp başımı gitmişim. Üzüldükçe kendimi yemeye veriyorum. Ama ne yemek. Kesinlikle açlıkla alâkalı bir şey değil, hani at gibi çatlayabilirim. Sürekli yiyorum. Olayın psikolojisine inmem gerekiyor ama insem ne olacak, hayatımdaki sinir bozucu şeyleri atabilecek miyim ? Hayır. 

Neyse böyle sermiş giderken tabii ki vücudum imdat sinyalleri vermeye başladı hemen. Sırt ağrısı, kalça topallaması, burun tıkanması.

Geçen hafta üşenmeyip, ertelemeyip bilimum doktor randevusu alıp gittim. 

Burun tıkanıklığı alerjik. E gündemdekiler alerji yapıyor bende tabi.

Ciğerim sağlammış, o daraltı da başka yerden geliyormuş .

Yarın kalbime baktırıcam. Her kan tahlilinde kolestrolüm yüksek çıkıyor, ona da baktırıp rahat edeyim bari.

Kalça MR ı çektirdim. Doktora göstereceğim 

Her ne kadar hastane doktor işlerinden nefret etsem de bunlar kolay kısımlardı.

Asıl hayatımı hale yola koyma kısmı, burna fıs fıs sık, ilaç içle olmuyor ne yazık ki.

Yeme düzenine ne yapacağımı bilmiyorum.

Şu halimden nefret ettiğimi biliyorum ama.

Handan Hanım Teyze moduna geçmişim. Ruhuma uymuyor anacım. 

Oturup elimde olmayan şeylere üzülüp, gerileceğime, kendime çeki düzen verip toparlanıp, elimde olan şeylere odaklanmaya karar verdim.

Siyaset de beni şişirdi iyice. Hayır şişiyorum da noluyor.

Dünya üzerinde daha kaç günümüz var, belli mi ? Olaylar bitsin dersek, bitmeyecek. Hiç bitmemiş. En kötü dönemi yaşıyoruz diyoruz. Bence hayır. Her dönem böyle. Kötü insanlar biz iyileri şişiriyor. Bizden öncekiler de başka şeyler yaşıyorlardı. Ha, gençken biz ilgilenmiyorduk, göremiyorduk, şimdi görmeye başladık. 

Yarın Bilgehan'ın okulu açılıyor. Şansımıza hibrit eğitim yapacaklar. İsteyen okula gidecek.  Bilgehan online eğitime uygun değil, onun insan görmesi, iletişim kurması, hocasını sevmesi, onunla muhabbet etmesi lâzım. 

Sabahları sekiz buçukta başlıyor dersleri. Erkenden kalkacağım onun için. Bu erken kalkmalarda, yedi buçuğa kadar onu yolcu edip, günlük yemeğimi ayarlamayı. Sonrasında sporumu yapmayı hedefliyorum. Umarım MR sonucundan kalçam için bir tedavi çıkar ortaya. Gerçi umudum da yok, henüz herhangi bir ortopedik sıkıntım iyileşmedi hiç, hep ben onlarla yaşamayı öğrendim ama , kim bilir .

Örgü grubu bahar okuma şenliği yayımlamış, az önce gördüm. Ona katılayım da kitap okumaya başlayayım yeniden.

Çiçeklerimi düzenleyeceğim. 

Çizmem gereken dolap dizaynları var, hazırını bulamadım, yaptırırız belki.

Ne bileyim, internetten uzaklaşıp kendi yapabileceklerime odaklanmalıyım.

Yaza kadar hafiflemiş, durulmuş, yaralarıma merhem olmuş olacağım. Bu benim ruhum, onu benden başka kimse kurtaramaz. 

Ben Handan. 52 yaşındayım. Oburum. Bu işten nasıl sıyrılacağımı bilemiyorum. Du bakalım. Çözeceğim bir gün elbet.