Ödünç Aldığı Kelimeleri Topladı Eteklerine

Sanki yazabilecekmiş gibi kâğıdı, kalemi hep başucuna koydu. Bir başlasa kendini bulacağını umdu satırların arasında. Arada bir kaç cümle kurduğu olurdu. Bir kaç cümle, o kadar...

Sanki gidebilecekmiş gibi uzun seyahatler plânlayıp durdu. Sırt çantasını takıp yollara düştüğünü hayal etmek bile gülümsetti onu. Fotoğraf makinası, defteri, kalemi ve kitabı, o kadar... Olabildiğince hafif olabildiğince sade... Derin bir nefes çekti her defasında içine. Başka hiçbir şey değil ama sevmek, en büyük tutsaklıktı bu dünyada. Onun için asla özgür olamayacağını biliyordu.

Hayat... Biraz aşk, biraz ışık... Hayat... Biraz umut, biraz hasret...

Kırkikindi yağmurlarına katarsan gözyaşlarını ağladığını bilmezler diye düşündü.. Hem anneler ağlamaz. Bu adaletsiz, ne tarafa baksan akıl tutulması yaşanan, bu çılgın dünyada, anneler aşk olur, yağmur olur, hayat olur, nefes olur, umut olur, ışık olur, koskocaman yürek olur,ecele bile meydan okuyup dimdik durur...

Başucunda boş sayfaları. Önünde hiç gidemeyeceği yolları. Kapının önünde durup melâlini gizlediği bir gülümseyişle yolcu eder herkesi. Ardından dönüp hiç atmadığı çığlıklarının sessizliğine gömülür...

Hayret.. Bu kadar aşina olup da bu kadar bilinmemek..