Hayalimdeki köy Kars'taymış.

Yanından geçip gider, hiç de görmezdim.

Eğer Ankara'dan trene giderken ilk otobüse binemeyip eşyalarımız onda biz diğer otobüste kalmasak, Metos'un yanındaki koltuktakiler peynir müzesinden bahsetmeseler, Kanada'dan döndüğünden beri orada çedar yemekten bıkmış olan oğlum peynir delisi olmasa ve o müzeye gidelim mi demese hiç haberim olmayacaktı.

Bir gün Ani Harabeleri bir gün Çıldır Gölü planlamıştım bu haftasonu için, bir taksiyle anlaştık, ikisine bir gün yeter dedi. İkisine bir gün  yeterse müzeye de gitsek mi dedik. Şöförümüz meğer peynir müzesinin olduğu köydenmiş.

Öğle yemeğinden sonra Çıldır'da balık tutamayacağımızı anlayıp atlı kızağa da binesimiz gelmeyince baktık daha vakit var, hadi köye gidelim o zaman dedik.


Fotoğraftaki Zümran Hanım benim kahramanım oldu. Bizi görünce geldi müzeyi anlattı.

İsviçre'li bir işadamı Rusların elindeki bu bölgeden  atlı tranvay ile geçerken gece konaklıyor, ertesi gün etrafa bakarken İsviçre'ye benzediğinden burada peynir üretebileceğini düşünüyor. İşte müze binası bu ilk peynir üretilen yer.

Hikâyenin kalanını şuradan okuyabilirsiniz. Ben o kadar ayrıntılı yazamayacağım.

Ben Zümran Hanım'a hayran oldum. Bütün bitkilerin faydalarını adı gibi bilmesinin yanı sıra, duruşu, kadının eşi yanında yürümesi gerekliliği bilincini çevresindeki kadınlarla paylaşması ve Atatürk sevgisi beni benden aldı.

2 bin 200 metre rakımdaki Boğatepe köyünde Doğu Anadolu'nun ilk tıbbi aromatik bitkilerinin bulunduğu 'Yaşam Bahçeleri'nin sayısı 1 yılda 36'ya ulaştı. Köy kadınları şu ana kadar 25 bitkinin özelliklerini ve yararlarını öğrendi. Kadınlar dedikoduları bir yana bırakıp eğitimlerde aldıkları bilgileri kapı sohbetlerinde konuşarak birbirine aktarıyor. Eğitim çalışmaları devam ederken Boğatepe köylüleri boş durmuyorlar. Bitkilerin kurutma ve paketlemelerinin yapılacağı ön işleme atölyesi çalışmaları da başladı. Artık Boğatepe çeşitli uzmanların uğrak yeri haline geldi. Onların rahat konaklamalarını ve çalışmalarını sağlayacak konukevi köylülerin elbirliği ile tamamlandı ve hizmete açıldı. Bütün eksikler bir bir gideriliyor. Eksikliklerin giderilmesi için köylüler tek yumruk olmuş durumda. Yaşlı-genç herkes üzerine düşeni yapıyor. Öğretmenler çocuklara bitki sevgisini aşılıyor, kadınlar ise dedikodu yerine bitkilerin faydalarını birbirine anlatıyorlar. 

(Yazının tamamı şurada.) 

Köyde bir misafir evi yapılmış. Gelenler orada dere ve kuş sesleriyle geleneksel bir köy hayatını yapıyorlarmış.  (Hep düşündüğüm,köylerimizde olsa dediğim şey) Kış şartları nedeniyle biz göremedik ama Zümran Hanım 'la ilgili internete bakarken şu yazıya rastladım.  Lütfen gidip bir okuyun.

Fransa'dan aileler gelip kalıyormuş köyde. Bunun için öncesinde fransızca dersi almışlar. (Şurada anlatılmış uzun uzun.) Onlardan çok şey öğreniyoruz diyor Zümran Hanım.

O anlattı ben hayran hayran dinledim. Gözlerim yaşarmış da olabilir biraz.

Kendi küçücük ama içinde kocaman işler barındıran bu müzeye iyi ki gitmişiz dedim. İyi ki gidip görmüşüz. Tanışmışız.  Yüreğim sıcacık oldu bu karlar altında buz gibi diyarlarda :)
















Bir yaz günü ansızın gelebilirim diyerek ayrıldım oradan, bizim oğlanlar Zümran Hanım'ın küçük oğlu ile ata binerken ben de çiçeklere bitkilere dalıp bol bol fotoğraf  da çekerim ,  belli mi olur.

Bu arada bütün bu çalışmaların mimarı İlhan Koçulu'ya da teşekkür etmek istiyorum.

Son olarak bir küçük bilgi, gravyer peyniri yemeklerden sonra bir dilim yenildiğinde ağız içinde sağlıklı bakteri üremesini sağlayıp bütün sindirim sistemine yayılıyormuş. Vücuda çok faydalıymış, aklınızda olsun :)