Hayat Arkadaşı

Bilemiyorum Cancım. Hep aklıma Meksikalı filmindeki soru geliyor . İki insan birbirlerini seviyor fakat hiç ama hiç geçinemiyorlarsa ne zaman tamam , yetti artık derler ? 

Yirmili yaşlarımızın başından beri birbirimizin hayatındayız. Öyle canım cicim ayı geçirmedik. Hep burnumuzun dikine gitmekteydik. Ama ben bir ara kendimi kaybetmişim hiç anlamadan. Çocuklar küçükken ve her şeyle başa çıkmaya çalışırken öyle sinsice kaybetmişim ki anlamamışım bile.  Sınırlar çizilmiş bir yüz düşmesiyle veya bir iç çekmesiyle, etkilenip kendimi uydurmuşum sürekli . Çok sonra fark ettim. Çok sonra . Çok sonra kadın olmanın inişlerini çıkışlarını çözdüm. Çok sonra her şeyi kendi suçummuş gibi gören gözlere karşı başımı kaldırıp baktım. Çok sonra kimsenin beni tutup çıkartmayacağını kendim yapmam gerektiğini gördüm. Ve artık beni asla anlayamayacağını biliyorum. Anlatsam da anlayamayacağını. Duysan da dinleyemeyeceğini. 

Peki niçin hâlâ birlikteyiz ? Bunu da çok düşündüm. Çünkü bu dünya üzerindeki hayat arkadaşım sesin. Çünkü anlamasan da sus ve dediğimi yap dediğimde vardır bir bildiği demeyi öğrendin. Çünkü yatarken omzum üşür diye yorganı düzeltiyorsun. Çünkü elimi tutmadan yürümezsin. Çünkü sen de fark ettin asla anlayamayacağını. Çünkü birlikte kahkaha atıyoruz kavga ettiğimizden daha çok. Çünkü mütevazisin, kendinle dalga geçebiliyorsun. Çünkü tuttuğunu kopartırsın. Çünkü sana sarılmak içimi sıcacık yapıyor. Ve sana sinirlendiğim zaman bile sana sarılmak iyi geliyor. 

İki insan birbirlerini seviyor fakat hiç ama hiç geçinemiyorlarsa ne zaman tamam , yetti artık derler ?

Hiçbir zaman...