Babamı Ziyaret

Eskiden annem dua okuturdu her sene. Babamın arkadaşı Zarif Amca gelirdi okumaya. Önce mezarüstünde toplanır oradan eve geçerdik cümbür cemaat. Annemin hazırladığı nefis yemekler servis edilir, iki oda dolusu insan anıları anlatır, cıvıl cıvıl anardık babamı.

Sonra annem bir sene bu sondu dedi. Çok yoruluyordu tabi hazırlıklar için. Ama hepimiz şaşırdık ne yapacağımızı. Teyzemin kızları geldi bir kaç sene, bende toplanıp gittik mezarüstüne.

Sonra pandemi girdi araya.

Bu sene oğlanlara birlikte kahvaltı yapıp oradan geçelim dedenizi ziyarete dedim. 

Hava kapalıydı, yağmur ha yağdı ha yağacak. Can daha ilaçtan toparlanamadığı için ona bulaşmadım. Kürşad Ankara'daydı, Aynur'un en yoğun ders günüydü.  Bizimkiler iki üç saat önce yattıkları halde kalkmayı başardılar. Anneme uğrayıp oradan da yürüyerek kahvaltıya gittik. Ardından mezarüstü. Gitmişken anneanne, dayı, büyük dayı, büyük anneanne , yenge hepsini ziyaret ettik. Kıkır kıkır dolandık. Oldum olası oğlanlar severler mezarlıkta dolaşmayı. Labirent derlerdi küçükken. İnsanın sevdikleri orada olunca hiç korkunç bir yer gibi gelmiyor. 

Zaten ben hiç öyle düşünmemişimdir. Ziyaret ettiklerimizden biri Lâmi Dayım yakınlarda veterinerlik okulunda okurken Karacaahmet'e ders çalışmaya gidermiş. Hınzır dayımın en sevdiği şey oradan geçenleri korkutmakmış. Kıkır kıkır anlatırdı bana eskiden. Aslında özel bir şey yapmıyor, beyaz veteriner önlüğüyle uzanmış çalışırken başını kaldırıp etrafa baktığında gören biri olursa yüreğine iniyormuş tabi.

İşte böyle bir sabah geçirdik.

Biz bizeydik . Hatta kimsecikler yoktu etrafta öyle biz bizeydik. Neşemizi her mezara serpip geldiğimizi düşünüyorum. 

Canım babam.

İyi ki doğmuşsun, iyi ki benim babam olmuşsun. Senin kızın olmak öyle güzel ki....