Mehtap kızına okul arama sürecini anlatırken benim de aklıma ilkokul zamanlarımız geldi.

Çocuklarımın ikisi de okulda başarılılar çok şükür. Bunda benin payım ne kadar çok da bir fikrim yok. Zira zarif ve sakin anneliğimden pek memnun olduğum ilk çocuğumdan sonra saç baş dağınık Bilgehaaaan diye bağrındığım ikinci anneliğimde işin bende bitmemiş olduğunu algılamıştım :) Yine de kendimce dikkat ettiklerimi paylaşmak istedim.

Çocuklarımı devlet okullarına yolladım. Şanslıydım, güzel okullar buldum. Ama asıl şansın güzel öğretmenler bulmakta olduğunu biliyordum. Çok bir araştırma yaptım mı peki?  Hayır. Birilerine sorup fikir almak bana çok mantıklı gelmedi. Zira iyi öğretmen anlayışımız farklı olabilirdi. Nitekim iyi öğretmeni çok ders, sıkı çalışma diye düşünen birçokları da vardı. Oysa benim için ilk okulda çocuğumu sevecek ve çocuğumun seveceği bir öğretmen önemliydi. Çocuktan çocuğa anneden anneye fark olduğuna göre bu noktada çocuklarım için en doğrusu olsun dualarıyla şansıma ne çıkacağına baktım :) Sanırım biraz kaderci bir yapım var. Evrenin bize en doğrusunu vereceğine inanırım.

İki oğluşun da ilk öğretmenleri bir tuhaftı :D Metehan'ın öğretmeninin zaman zaman anlattığı hikâyeler o kadar saçma sapan ve üzücüydü ki diyecek söz bulamıyordum.  Bilgehan 'ın öğretmeni şeker hastası olmasının da etkisiyle pek sinirliydi.

Bunları çocuklarıma asla söylemedim. Ağzımdan öğretmenleriyle ilgili tek bir kötü kelime çıkmadı. Bilgiç bir gün öğretmeninin kulağını çektiğini söyledi.  Yani ağzından kerpetenle aldım. Anasınıfından bizimkine ters bir kız vardı onunla kavga etmiş öğretmeninin dediğini de yapmamış mı ne. Tabii ki sinirim tepeye zıpladı ama hiç bir tepki vermedim. Öğretmeninin dediğini dikkate almalı, inat etmemeliydin üstelik de kavga yerine derdini düzgün anlatmalıydın demek ki dedim ona. Bir kaç gün sonra okula uğrayıp öğretmenine genel durum nedir diye sormaya gittim, bir sorun var mı diye (Çocuğumun kulağını neden çektin bır bır demeye değil ama :) Arkasında oturan arkadaşıyla bir sorunu olduğunu ama yerlerini değiştirdiğini söyledi. Yapılması gerekeni yapmış. Eğer bu kulak çekmeler tekrarlasaydı belki duruma el koyardım. Ama bu durumu yine de Bilgiç'e hissettirmezdim. Öğretmenine karşı söyleyeceğim en ufak negatif bir şey onun bütün öğretmenlere saygısını ve disiplinini yirirmesine neden olabilirdi.  Kendisine söylemediğim gibi o yanımda veya yakınlarımdayken kimseye de söylemedim. Çocukların kulakları inanılmaz ve siz başka şeyle meşgul sanırken dinleme kapasiteleri müthiş :)

Orta okulda bir fen öğretmenleri vardı örneğin. (Orta okul dediğime bakmayın beşinci sınıftayken) İyi bir öğretmen ama hafiften psikopat :) Bilgiç'e öğretmenin seni seviyor benceden başka bir yorum yapmadım. Öğretmeninin onu sevdiğini düşündüğünden ondan nefret etmedi ve en başarılı olarak bitirdi seneyi. Bir çok velinin tepkisi çocuklarına yansıdığından mızıldanmaktan derse dikkat veremedi çocuklar.

İkinci konu ödev konusuydu. Asla ama asla çocuklarımın ödevlerini ben yapmadım. Proje ödevi gibi yardımım gerekenler oldu tabi, en kötü ihtimalle birlikte yaptık. Kesme biçme işlerini yamuk yumuk da olsa kendileri tamamladılar. Ben ödevin başındayken onlar bilgisayara geçmediler meselâ. İlkokulda çok zorlandık, kendim yapsam on beş dakika sürecek işler için bir saat masa başından kalkamadık ama ortaokulda benim müdahalem o kadar aza indi ki. Öğrenmişlerdi çünkü.

Son olarak çocuklarımı boğmamaya çalıştım. Evde de olmamın imkânları sayesinde yarım gün okula gidip geri kalan zamanda bol bol oynadılar. Dersaneydi kurstu orta sona gelene kadar göndermedim. Haftasonları o kurstan bu kursa çılgınca koşturmadım. Sevdikleri şeylerle ilgilendiler. Tembellik yaptılar. Eğer çalışan anne olsaydım,  etüd merkezi olarak ders dışında aktiviteleri de olan sakin bir yer bulmaya çalışırdım sanırım. İlk okul birinci sınıfta Aynştayn olmayacak bu çocuklar, daha senelerce okuyacaklar erkenden bıktırmanın alemi yok.

Bir de, sabah kahvaltı yapmadan okula gitmediler. Yanlarına yiyecek koyduğumdan su parası dışında ahım şahım harçlıkları da olmadı. Meyve suyuydu sandviçti ben veriyordum zaten. Paraya ihtiyaçları yoktu.

Aman yazarken yoruldum.

Yeter bu kadar :)

Allah çocuklarımıza zihin açıklığı versin.

Bir de diğer çocukların zorbalıklarından korusun. Ne yazık ki futbol, dizi film sevmeyen, kitap okuyan ve farklı zevkleri olan çocuklarımın bu sorunları oldu. Keşke bütün çocuklar sevgiyle ve bol sarılarak büyütülseler de bizimkiler gibiler kendilerini uzaylı gibi hissetmeseler okulda :(