İlkbahar yüzünü yavaş yavaşa yaza dönmüş günler uzamış, havalar ısınmış küçük beldeye gelen gidenlerin sayısı artmıştı.

Lerzan kendince bir düzen kurmuştu artık. Sabahları erkenden Metin Bey'le yürüyüşe çıkıyordu. Bazen onunla bazen Mine'yle kahvaltı ediyordu.

Bol bol kitap okuyor, film izliyordu. Kitapları daha önce okuyup da hakkında yazı yazdıklarından seçiyordu. Geçmişle arasında bir köprü kurar umuduydu bunu yapmasının nedeni ama şimdiye kadar pek bir faydası olmamıştı.

Okudukça onları hatırlıyordu hatırlamasına da kendisini hatırlamasına pek yardımcı olmuyordu bu.

Sarp Bey uğruyordu ara ara. Daha çok kedisi uğruyordu gerçi. Bahçenin güneşli bir yerinde şezlonguna uzandığında o da kucağına zıplayıp keyif yapıyordu hemen.

Hastaneye bir daha gitmemişti. Bir şey yaptıkları yoktu zaten. Gerçi raporu bittiğinden uğraması gerekiyordu artık.

Koskoca boşluk olduğu yerde duruyordu. Kıyısına köşesine bulaşmadan yaşamaya çalışıyordu kendisi de. Boğulmadan, aklını yitirmeden...

Eli kedinin kafasında gülümsedi, hahaha aklımı kaybetmeden ha, çok komiğim diye düşündü.

Ahmet koşarak bahçeye girip kendisine seslendi.

- Lerzan Teyze Lerzan Teyze Serap Teyze dedi ki öğleden sonra gemi yanaşacakmış dükkana yardıma gelebilir mi dedi..

Mine'nin küçük oğluna gülümseyerek baktı Lerzan. Koşmaktan ter içinde, gözler önemli bir iş yapıyor olmanın ciddiyetinde.

- Gel Ahmet gel.. Otur azıcık nefeslen bakalım.
- Tamam.
- Limonata ister misin.

Ahmet limonatasını bitirene kadar hazırlanan Lerzan onunla birlikte çıktı evden. Serap Hanım çarşıdaki hediyelik eşya dükkânının sahibiydi. Bir çok yabancı dil bildiğini keşfedince arada ona yardım etmeye başlamıştı. İtalyanca ve Almanca bildiğini de anlamıştı çünkü zaman içinde.

Bir de son günlerde başlayan baş ağrıları olmasaydı..



Hikâye