Saatin çalmasına 10 dakika kala uyandım. Yine şişmiş olan boğazım hâlâ acıyor ve ruhum yatakta kalmak istiyordu. Alarmı kapatıp "Bu sabah dinleneyim" diyerek yine gömüldüm yatağa. Sonra içimdeki ses "Ama sen böyle söz vermemiştin" diye sızlandı. Iııh, "Boşveeeer" içindeki sesi, uyu...

Sonra kendimi oturur vaziyette buldum. Tamam boğazım acıyor ama zaten bir haftadır gezinti şeklinde yürüyüş yapıyorum, bu sabah da yapabilirim. Sonra eve döndüğümde kaldığım yerden devam ederim uykuma :)

Boğazıma sprey sıktım, üzerimi giyinip ikinci defa düşünmeye fırsat vermeden attım kendimi sokağa.

Sabahın yedisi. Hele bir pazar günü ne kadar güzel oluyor bilir misiniz? Yürüyüş yaptığım parka girmeden önce kafamı kaldırıp, bomboş yollara, cıvıldayan kuşlara, ışıl ışıl ağaçlara baktım. Öylesine değil içime sindirerek fotoğraf çeker gibi baktım.

Derin bir nefes.

Hımmm... İyi ki kalkmışım...

Herkese günaydın.