Tek bir minik gülümseyiş oldu hayatımda. Stray Kids konser biletim geldi. Taa Aralık ayında diğer konsere gidemezsem diye buna da almıştım bilet. Ama konser tam Can'ın ilaç aldığı günlere denk düşüyordu. O günler bir hafta hasta gibi oluyor, keyifsiz, midesi kötü. (Netekim bakınız bugün, tüm gün midesi kötü, eklemleri ağrır şekilde yattı )  Bırakıp da gidemem diyordum. O , tarihi öteleriz dediğinde olmaz demiştim. Evelsi gün doktora gittik. Bir sonraki tahlilleri verirken ben olmayacağım o geldiğinizde dedi. Tatile gidiyormuş. Siz dönünce gelelim o zaman dedik. Ve ilaç günü benim döndüğümün ertesi gününe kaydırıldı. Bazen hayat bana böyle tatlı ayrıcalıklar yapabiliyor. Öyle anlarda birilerini mutlu etmiş olmalıyım ki beni mutlu ediyor diyorum. 

Balkondaki begonville uğraşmak da danstan sonraki  tek uğraşım. Ama bitler benden inatçı çıktılar. Ne kadar ilaç, arap sabunu, zerdeçal varsa sıktım ama ııh. Geçen sene her yerini budarken üst kattakiler kesmemişler kendi kısımlarını. Baktıkları da yok. Oradan yeniden yayıldı diye düşünüyorum. Dün kestirdik kapıcıya. Balkonumun tavanındaki dalları da kestik. Onları çok seviyordum ama boyun fıtığım o dallara ulaşmaya çalışırken pek mutlu olmuyordu. Neyse, bana üç beş dal kaldı. Çiçekler döküldü. Zira yapraktaki bitleri temizliyorum elimle tek tek ama çiçeği sarınca onlar temizlenmiyor. Videoda kalan son dallar, buhurdanlık ve çayımla bu akşam keyif ânım var.

İşte böyle. Kendime bir çelınc yapsam da her gün yazsam ne güzel olacak aslında.