Sıkılmış bir şekilde attım kendimi yatak odasına. Yatağıma uzanıp kitap okumak iyi gelir diyerek baş ucumdaki kitaplardan bir tanesini aldım elime. Derken karanlık geldi içerisi, perdeyi açmamışım, kalkıp açtım perdeyi. 

Manzarayı görünce aklıma binlerce düşünce uçuştu. Bu ağaçlar terapi gibi, penceremden manzara ne güzel diyen ben perdemi bile açmaz hale ne zaman gelmişim. Nasıl bakmaz olmuşum manzarama. Kendimce yemyeşil harika ev hayalleri kurarken elimin altındakiler nasıl da sıradanlaşıp görünmez olmuş...

Güzellikler ve hatta çirkinlikler kanıksanıyor zamanla... 

Hiçbir şeyi görmezden gelme diye fısıldadım kendime.... 

Güzeli her zaman kutla, elinin altında olanı sıradan bulmaya başlama, çirkine her zaman karşı dur, sürekli yapılanı normal saymaya başlama...