Küçük prensim, taklitçi yengecim, akıllık bıdığım,

Daha doğduğunda göbeğine ilaç sürmeme izin vermemeyi başardığında anlamıştım başıma gelecekleri.

Bir hafta kucağımda uyudun yatağına her bıraktığımda dikenli tellere atmışım gibi tepki vererek. Sonunda yüz üstü yatmayı sevdiğini anlayıp anlaştık. Bir haftalık bir bebek olarak başını kaldırıp döndürdüğünde, dizlerinin üzerinde kendini atmaktan kızarıklık oluştuğunda ise kurtulmaz hiçbir şey elinden dedim:-)

Ağabeyinin mamasından içmedin, tek tek deneyip bulduk istediğini. Meyve suyunu hep reddettin. Hatta ilk defa beş altı aylıkken senin için hazırladığın ilk püreyi ağzının kenarlarından akıtıp yemeyince daha erken demiştim de on dakika sonra aynı sebzelerin yemeğini yedirirken ağabeyine öylesine istekli davranmıştın ki gidip kaşık getirmiştim sana da. Bil bakalım, biraz önce ağzına püreyi alamayan ama lüp lüp yemeği götüren çocuk kimdi? Baharatlı, yağlı, normal istediğini anlatmıştın o kadarcıkken.

Sokağa ilk çıktığımız zamanlar sen bir tarafta ben bir tarafta birbirimize kızarak ilerleyemiyorduk bir türlü. Sen kendi yoluna gidiyordun. Bırakmıştım bir gün en sonunda, arkandan takip etmiştim yürüdükçe. Ancak ondan sonra benimle yürümeye karar vermiştin.

Hiç elimi tutmazdın, hep turuncu ve fıstık yeşili bir şeyler giydirmeye başlamıştım ben de, bulayım neredeysen diye.

Yerinde durmazdın, saçlarını kurutmak için takı kutusu boşaltırdık önüne:-)

Pudingi elinle yerdin, bulgur pilavı tanecikler halinde dağılırdı, bir bir parmağınla ağzına atardın. Ağzına yemek vermek için bin türlü oyunlar oynardım. Hiç ilgilenmezdin, sonra bir bakardım öğrenmiş olurdun söylediklerimi.

İlkokula kadar sebze yemeklerini blanderdan geçirdik yedik. Anaokulunda tiksindiğin şeylere arkanı dönüp bisküvi kemirdin. Soframızdan zeytin, domates, karpuzu kaldırdık uzun süre. Yanında mandalinaya el sürmedik.

Bir şekilde her şeyin üstesinden geldik.

Bir kolumu bacaklarının arasından geçirip bir kolumu belinden dolamadan kucağıma alamadım seni çoğu zaman, aradan sıyrılıp yere atardın kendini. Parktaki en yüksek kaydırakta, dualarla merdivenin altında dururdum. Düştün, kalktın, düştün, kalktın. Çok yoruldum hep, ama dedim ki düşse de kalkar benim çocuğum muhakkak:-)

Gitmediğimiz acil servis kalmadı. Kafa travmaları, kaş yarılması, kol kırığı, dudak kesiği, çay bardağını yemek.. Başına gelenleri hep olgunlukla karşıladın. Tek kolun alçıda gıkın çıkmadan geçirdin on beş gün. Başını da o alçıyla kırmandan korkmadık desem yalan olmaz:-) Ama sen kendi yaptığı zorlukları hiç söylenmeden aşan oldun.

Öpüp koklamaya doyamadığım. Gülümseyişiyle güneş ışığım. İnce düşüncelerine hayran olduğum.

Bu sabah çok umutsuzluk hissettim. Sana ne dediysem ulaşamadım yine. Sonra düşündüm. Ooo, biz neler atlattık.

Sinemalara gittik değil mi yine de, senin buz kesmiş ellerinden tutup yanında olan bendim. Duvar kâğıtlarını yırtıp sonra da duvardaki çatlaktan korktuğunda onu yeniden kaplayan bendim. Düştüğünde öpen, güneşten kaşındığında kremini süren, bak ailemizde bir sen kaldın denize motorun üzerinden atlamayan dediğinde kendimi o yüksekten suya atan bendim.

Hep de yanında olacağım.

Kızacağım da zaman zaman, çünkü oğluşumun hayatını hep mızıldanarak geçirmesi beni üzüyor. Küseceğim de karamsarlık girdabına girip senin için yaptıklarımı göremediğinde. Ama öpeceğim, sarılacağım, kocaman seveceğim. Bir bardak sıcak çikolatayla geleceğim yanına. Yumuracağım doya doya..

Ve biz bunu da bir gün gülerek hatırlayacağız sadece, tıpkı senin klozete bisküvi batırmaya çalıştığın gün gibi, tıpkı çimentoya bulanıp geldiğin zaman gibi, tıpkı kış ortası botlarınla denize girdiğin zaman - lar :-) :-) :-) - gibi:-)

Seni seviyorum ... Hem de o kadar çok seviyorum ki, inanamazsın:-)