Bugün tam on beş yıl olmuş ayrılalı evkaftakı memuriyetimden:-) Beni bu güzel havalar mahvettiydi:-)

Yok yok mahvetmedi. On beş yıl önce çok para kazandığım ama hiç sevmediğim işimde koştururken, öğle tatilimiz bile olmadığından bi koşu yemek yiyip döndüğümüz restoranda tabağıma bir damla düştü. Sonra bir tane daha. Ne olduğunu anlamaya çalışırken baktım ağlıyormuşum. İnanın farkında değildim. Sıradan bir gündü, ekstra stresi olanlardan değildi yani, bir şeye üzülmemiştim, kırılmamıştım. Yemeğimi yemeğe gitmiştim sadece... Peki ben neden ağlıyordum o zaman ?

Düzenli işleri severim. Yapılacak işler listem vardır hep. Bir taraftan silinir diğer taraftan eklenir. Bir banka şubesinde bu liste hiç azalmadan sadece artabiliyordu. Sabah mesaiden bir saat önce gidip akşam bir saat sonra çıkıp günlük listemdeki tek bir maddeyi bile bitirememiş oluyordum çoğu zaman. Uzun bir yolun ardından eve vardığımda tombik bir bebek kucağıma veriliyor ve ben acıktım deniyordu. Akşam erkenden yatıyor, sabaha kadar on defa kalkıp bebekle ilgileniyor, sabah gün doğmadan yine yollara dökülüp otobüste uyuyarak zaman zaman ineceğim durağı kaçırıyordum.

Oğluma baba nerede diye sorunca "Daaa" diyerek babasınï gösteriyor anne nerede deyince " Daaa" diye duvardaki fotoğrafımı işaret ediyordu.

Mutsuz ve yorgundum. Çok param vardı tatile çıkacak vaktim yoktu.

Ve bir öğle yemeğinde gözlerim ağlıyordu benden habersiz...

O hafta biraz düşündüm ve sonraki hafta istifamı verdim.

Liseyi birincilikle, İTÜ İşletme Mühendisliğini 10. lukla, yüksek lisansı 86 not ortalamasıyla bitirmiş, dört sene banka müfettişliği yapmış bir insan olarak hepsini bırakıp evde oturmak nasıl bir şeydi derseniz? Hiç sıkılmadım. Hele ikinci bebeği de doğurunca öyle bir vaktim olmadı. Çocuklarımın her anını yaşadım. Gittiğim hemen her yere götürdüm, her kutlamayı ailece yaptım, öptüm, kokladım..

Çok param olmadı bir daha , borca girdik, ayın sonunu zor getirdik kimi zaman, umursamadım.

Seviyordum çocuklarımla ilgilenmeyi çünkü. Onlarla bir şeyler yapmayı...

Ki anahtar cümle bu. Sevmek.

Çocuklarıma tek dediğim de bu. Havalı işler, yok cok kazandıran işler falan diye bakmayın sakın, en sevdiğinizi bulmayı çalışın. İşini severek yapmak kadar büyük zenginlik yok hayatta.

İşte on beş yıl geçmiş.

Şu anda yazıyı yazarken Can bana dedi ki neee on beş yıldır ben mi bakıyorum sana. Tam tersi de olabilir dedim. Hımm dedi, tam on beş yıldır bize mi bakıyorsun sen?

On beş yıldır aileme bakıyorum ben:-) Ve arkadaşlarımı buluşturuyorum, tüm sevdiklerime vakit ayırıyorum. Kapımın hep açık olduğunu herkes biliyor.

Ve onca senelik eğitim nereye gitti diye soranlara diyorum ki işte tam karşınızda duruyor. Hiçbir zaman tipik bir ev hanımı olmadıysam, çocuklarımın gözünde bana saygı varsa, dersaneye gitmeden ders almadan anneee diyerek benim yardımınla çözüyorlarsa yapamadıklarını, eşim son yıllarda evden uzakta çok vakit geçirirken aklı kalmıyorsa geride, otoritem sarsılmıyor, kendime güvenim tamsa, kadın olmayı tüm saygınlığımla yaşıyor, komplekslere girmiyor, kendimi biliyorsam, küçük erkeklerim böyle bir ailede yetişiyorsa, hepsi bana bağlı değil mi? Ve ben de okumamış olsam böyle olabilir miyim?

Sakın yanlış anlaşılmasın, kadının yeri evidir falan asla demiyorum ben.Israrla tekrar ediyorum,işin sırrı en sevdiğini yapmakta. En sevdiğin , saygın bir iş yerinde gün boyu koşuşturup hazırladığın projenin sunumunu yapmak olabilir meselâ, o zaman onu yapmalısın. Sen sevdiğin şeyleri yapmıyorsan, mutsuzsan, kimseye hayrın olmaz...

Sevdiğimiz şeyleri bulduğumuz, yaptığımız harika bir haftasonu olsun bu:-) Yok ya, sadece haftasonu ile sınırlamıyorum. Dilerim hepiniz sevdiğiniz şeyleri yapma şansını elde edersiniz. Başka şeylere bakarken gözünüzün önünden gitmesine de sakın izin vermeyin tamam mı:-)