Küçük dersleri işe yaramış gibi gözüküyordu. Eve döndüklerinde kucağındaki bebeğe mama vermeye çalışırken gözlerinden ateşler saçan bir baba ve emeklerken bezi düşmüş bir bebekle  karşılaşmış olsalar da keyifli bir kahvaltı ardından  kendisine çeki düzen vermiş olmanın mutluluğundaki annenin pozitif hali hepsini toparlamıştı. Tabii ki sihirli değnek değmemişti ama ikisi de birşeyleri fark etmişlerdi en azından.

Bebeğin kırkı çıktığında kardeşini yardımcı almaya ikna etmenin vermiş olduğu huzurla artık oradan ayrılma hazırlıklarına başladı. Şaşırtıcı bir şekilde dünyaya dönmüş gibi hissettiğini fark etti hazırlanırken. Sanki bebek gülücükleri  buzlarını eritmiş, yaralarının eskisi kadar acıtmadığını anlamıştı. Küsüp arkasını döndüğü dünyanın hâlâ çok güzel ve mucizevi yanları vardı. Ve yüreği hâlâ sevebiliyordu. Minicik bir bebeğin insanın parmağına yapışması gibi güçlü diye mırıldandı. Öyle olmalı hayatta... Hep öyle olmalı...

Gelmesinden iki ay sonra, sabahın ilk saatlerinde ayrıldı oradan... Bu sefer şehrin sokaklarından korkmadan kaldırdı bakışlarını. Daha henüz ısıtmasa da pırıl pırıl bir güneş yükselirken, kuş sesleri etrafı doldurmaya başlamıştı. Havadaki koku bahar geliyor haberi veriyordu ve kuş sesleri. Kokular ve sesler zamanda yolculuğa sebep oluyordu her zamanki gibi. Bilim adamları bunu bilselerdi...

Parkta erkek arkadaşına aralıksız bir şeyler anlatan kendisine baktı korkusuzca. Evet düşündüğün kadar güçlü ve yenilmez değilsin diye fısıldadı ama sonradan düşüneceğin kadar umutsuz da değilsin, merak etme.. Çok şey kaybedeceksin. Çok uzağa sürükleneceksin.. Kaybolacaksın. Kendi içine gömüldükçe daha çok kaybolacaksın belki.. Kendini suçladıkça.. Evet hatalar yaptın, sonuçlarına katlandın. Belki olması gerekenden fazla. Ben seni affettim, sen de beni affedeceksin..

Geldiği gibi yavaş yavaş ilerledi yollarda. Otobüse bineceği yerde bir banka oturup beklemeye başladı. Derin bir nefes aldı. Lütfen beni bekliyor ol diye fısıldadı içinden. Lütfen, henüz o kadar güçlü değilim....