Geçen yaz çok ağladım, çok dağıldım, çok karıştım. Öyle dağıldım öyle karıştım ki anlatamam..

Hiçbir nedeni yoktu üstelik. Nedeni olsa çözümü bulursun, benimkisi bir anda üzerime çöktü hiç yoktan. Nefes alamadım, her şey üzerime üzerime geldi. Olduğum kadından sıkıldım, nefret ettim ama onunla yaşamam gerekiyordu. Sonra kendimi saldım. Bana ne olduysa dışarıdan değil kendi vücudumdan olmuştu. Hormonlarım değişiyordu. Vücudum başka bir döneme hazırlanıyordu. Bu arada beyin kimyam karışmıştı. Her ne kadar kendimizi pek bir şey sansak da beynimizin iki maddesinin değişmesi bütün karakterimizi yerle bir edebiliyor.

Durdum. Bıraktım. Ağladım ağladım ağladım. En çok da bu şarkıyla ağladım. Ne ağladım. It's all good now dediği yerde başka ağladım. Kulaklığımı taktım, Stray Kids 'i açtım, dinledim, yattım. En elzem şeyleri yapıp yatmaya devam ettim. Bu bir koza Handan dedim kendime. Bu bir koza ve sen harika bir yere çıkacaksın buradan.

Yarım yüzyılı geride bıraktığında sanki yaşanacak her şeyi yaşamışsın gibi bir his geliyor üzerine. Gelmesin.   Öyle masalsı bir şey ki hayat, hâlâ bir sürü güzel heyecanlar seni sarıp sarmalayabilir.

I was afraid of letting go of you
But I had to let go of you
It's all good now

Sana da anlatmak istedim bunları. Belki ergensin ve kendine ne olduğunu anlayamıyorsun, bir kozadasın ve başkalaşıp çıkacaksın, belki menopoza girmek üzeresin ve kendine ne olduğunu anlayamıyorsun, bir kozadasın ve başkalaşıp çıkacaksın, belki hayatın seni sürüklediği yerde kayboldun, durup yüreğine bak , yolunu bulacaksın, belki gürültüler arasında kendi sesini kaybettin, durup yüreğine bak duyacaksın.. En kayıp olduğun zamanlarda en sevdiklerine tutun. Müzik, kitap, doğa, uyku, sevgilin, çocukların, resim, gezi , arkadaşların, neyse o. Belki de bilmiyorsundur hâlâ kendi sevdiğinin ne olduğunu, dene bir bir ve keşfet ruhuna giden yolu .

Ben buldum mu her şeyi ? Hayır tabii ki. Ama çok kaybolduğumda durup kendime, hayır kaybolmadın, olman gereken yerdesin, burası seni gideceğin yere götürecek diyorum. Hayat hâlâ önünde serili ve çok güzel.

Yine çok uzattım. Buraya kadar okumayı başardıysan bana bir çiçek ver, sana kocaman sarılacağım 🌷

Not: Bu sabah instagrama yazdığım yazı burada da dursun istedim. Şarkıyı merak edenler fotoğrafıma tıklayarak ulaşabilirler. Türkçe altyazı seçeneği de var videonun. Ben sözleri olanı paylaştım ama  siz  videoklibini de bulup izleyin, harika bir klip. 

On dokuz yıl önce bu sabah bir gazetede blog denilen şeyin varlığını öğrenip bu bloğumu açmıştım. Metehan 6 yaşında ana sınıfındaydı. Bilgehan henüz üç yaşını doldurmamıştı. Ben kendimden uzaklaşmışım gibi hissediyordum. Blog hem kendime hem de başka şehirdeki ailem ve arkadaşlarımla aramda köprü oldu. İlk yazılarım pek depresifti, zamanla kendimi çok deşmeye çalıştıkça ruhumdan uzaklaştığımı fark ettim. Karıştım, çözüldüm. Orta yaş krizimi burada atlattım, yalnızlığımı burada atlattım, yorgunluğumu burada atlattım. Çok güzel insanlar girdi hayatıma, onlarla sanki aynı mahallede yaşıyormuşum gibi hissettim. Kimileriyle yüz yüze de tanıştım ve bu buluşmalar kaldığımız yerden devam eder gibi oldu, zira bloglarımızda kendimizi saklamadan birbirimize göstermiştik zaten. Seneler içinde bloglar sessizleşti. Sekiz yüz takipçi gözüküyor ama dün sağdan saydık 14 kişi çıktık :D Olsun, o on dört kişi binlere bedel benim için. İyi ki varsınız. Buranın sakin güvenli havasını, günlük gibi tutmayı, geriye dönük bir şeyleri buradan bulmayı çok seviyorum. Sizi de çok seviyorum. Yazı dolu nice yıllara. 

Sağdan saysanıza kaç kişi kalmışız buralarda .

Sabah altı buçukta kalkıp evimi toparlayıp kahvaltı hazırlayarak başladım güne. Bozuk fırınım bugün çalışmaya karar vererek beni ters köşeye yatırdığından pizzayı tamamıyla yanmadan iki dakika önce kurtarmayı başardım. Canım teyzem ve kuzenim, annemle kahvaltıya geldiler.

Bugün arkadaşımın ,kardeşiyle birlikte, annesinin evini toparlamasına yardıma gittim. Temizliğe yardımcı geliyordu zaten ben onların yanında olmak istedim. 

Apartmandan girdiğimizde ikisi de çok hüzünlüydüler haliyle. Birisi annesini görememenin acısındaydı diğeri de görmüş olmanın. Kapıya geldik, anahtarla kapıyı açamadık. O gün çilingir sadece kapıyı açtı sanıyoruz , meğer kilit de değişmiş. Şansımıza çilingire kilit parası ödenmediğinden olsa gerek kapıya kartını sıkıştırmış. Oradan arayıp tekrar çağırdık. Yine kapıyı açmayıp kiliti kırdı. Zira kapı kilitleyip çıkılmış olayın şokuyla, anahtarlar da kim bilir nerede.

Bu hengâmede o kapıda yarım saat bekleyip, çözüme odaklanırken üzüntüleri dağıldı. Hayattaki zorluklar gerçekten de bizim belki farkında bile olmadığımız yaralarımızı sarmak için geliyor diye düşünüyorum bu aralar sık sık.

Kâh ağlayıp kâh gülüp o en zor işleri yaparken ev korku evi olmaktan çıkıp yuvaya dönüştü yeniden.

Akşam temizliğe yardım eden hanımla çıkıp ona yolu göstereyim dedim ama bir yandan da aklım arkadaşlarımda kaldı. Yola çıktık. Beş dakika sonra bizimkiler aradılar telefonumu unutmuşum. Artık ona yolu tarif edip geri döndüm telefonu almaya. Bir yanım belki yalnız kalmak isterler diyor, diğer yanım kararsız. Telefonumu alıp yeniden kapıya çıktım, bu sefer de kulaklığımı bulamıyorum. Beş dakika kulaklık arandım. Yok. Arayıp sordum, biraz bakınıp buldular. İkinci defa  geri döndüğümde " Yok kızlar " dedim, benim sizi bırakmam istenmiyor, siz gidene kadar buradayım.

Birlikte çamaşır makinası bitene kadar havadan sudan konuşup, instagramdı, değişik danslardı, tütsülerdi derken tüm işleri bitirdik ve çıktık.  

Ya ben gitmek istemedim, dönüp durdum, ya da başka birşeyler beni engelledi. Kim bilir.

Aklımda bin bir düşünce , yapılacak işler listesi, hormon savurmaları falan derken cortlamadan bu haftayı bitirmeyi marifet saymaktayım. 

Zaten kafamda dönen bin tilki varken annemin buzdolabının bozulması ile heh dedim bi sen eksiktin.

Diyeceksin ki yeni buzdolabı almakta ne var ? Şu var ki annemin buzdolabı küçük, yeri de küçük, geçen senelerde iyice eskidiğinden yenilemek istemiştik ama bulamamıştık o boyutta. Büyüklere de sığdırmak için üstteki bütün dolaplarının sökülmesi yeniden yapılması falan gerekiyor. Ve bilin bakalım kim hazır düzeninin değişmesinden hiç hoşlanmıyor :D Neyse mucizevi bir şekilde, bir markanın anneminkine benzer, bir tık daha küçüğü ,buzdolabı bulduk bu sefer. Eskisi tamamıyla durmadan yenilenmeyi başardı.

Bu sabah hiçbir iş yapmayacağım çok sıkıldım diyerek kalktım.  Yürüyüşten dönüşte çocuklara kahvaltıyı siz hazırlayın diye şımarıklık da yaptım. Sonrasında işlere nasıl başladım hiçbir fikrim yok. Üç gece bizde kalan Metehan'ın bir arkadaşı vardı, salonda duran yatak takımlarını kaldırayım diye başladım, onu makineye at, kendi çarşaflarımı değiştir, bakayım ütü çalışıyor mu, hazır ütü çalışıyorken şu ütüleri yap kaldır derken öğlen oldu. O arada servisten arayıp buzdolabının geleceği söylenince anneme geçtim. Gelen dolabı sildik temizledik. Annemden dönünce ütülediklerimi yerleştirdim. Bilgehan bulaşık makinesini boşalttı. Metehan da yağmur yağdığı için balkonda oturan çamaşırları oradan toplayıp içeri alıp içeri doğru sermişti neyse ki. 

Akşam yemek derdim yoktu çünkü 3 gündür kalan yemeklerim vardı hepsini ısıttım. Artıkları mı yiyeceğiz diyorlar. Ne artığı, bakın sizi açık büfe yaptım dedim her şeyden var, otelde olsa dibiniz düşer:D

Ama yemekten sonra mutfaktan kaçtığım  için şimdi orada tonlarca tencere benim onları yıkamamı bekliyor . 

Ben bulaşık yıkamak yerine biraz dans çalıştım tabi . Bir haftadır hiç dans etmemişim. Sonra da diyorum ki ne için moralim bozuk. İyi geldi dans. 

Şimdi gidip biraz daha sudoku çözeceğim. Bu kadar iş yeter. Hepinize iyi geceler.