Köye geldiğinde öğleyi geçmişti biraz. Annesinin yanına uğradı önce. Kapıdan girerken ağabeyiyle burun buruna geldiler..

- Buyrun, kimi aradınız?
- Ben kimseyi aramıyorum ama siz gözlüğünüzü arasanız iyi olur beyfendi. Evde mi annemler.
- Aaa, sen misin kız.. Ne olmuş sana böyle, çok değişmişsin..

Biraz daha baktıktan sonra başını salladı

- Bir şekilde de eskisi gibisin. Çok garip bak.
- İyi bir şey söylediğini varsayıyorum.
- Evet evet.. İyi bir şey.

İçeri girerken gülümsemesine engel olamadı. Annesi ile babasının yanına giderken holdeki aynada kendisine baktı. Gözleri ışıldıyordu. Bir şekilde dünyaya dönmüştü gerçekten de. Minicik iki bebek yapmıştı bunu üstelik. Onların peşinde koşarken kendisine üzülme alışkanlığını unutmuştu sanki. Oysa bebeklerden çılgınca kaçmak istemişti bunca zaman.

- Şimdi hemen gidecek misin ?
- Evet anne, yürüyerek gideceğim, hava kararmadan varmak istiyorum.
- İki aydır hiç konuşmadınız mı gerçekten?
- Gelemiyorum diye aramak istemedim. O da nerdesin demedi. Neyse işte, zaten eşyalarım orada, sonuçta gitmem gerekiyor.

Yol hiç bu kadar uzun gelmemişti. Hem bir an evvel orada olmak istiyordu hem de korkuyordu varmaktan. Uzakta, kendi kendisine hayaller yaratmış olmasından korkuyordu. Gereksizce gözünde büyüttüğünü görmekten, içinde kıpırdayan bu hissin kayıp gitmesinden korkuyordu. Değişmemiş olmaktan korkuyordu, değişmiş olmaktan da, kendisini yabancı hissetmekten...

Durdu. Yolun kenarındaki bir ağacın altına oturdu. Aşağıda şehir gözüküyordu, minicik. Gölgeler yavaş yavaş uzarken etrafındaki güzelliklere bakmak huzur verdi. Çılgınca cıvıldayan kuş sesleri, ışıkta oynaşan ağaç yaprakları, rüzgârın sesi.. Her şey çok güzeldi, ilk baharın ilk tomurcukları kadar güzel...

Evet geçmişti gerçekten de. Korkacak bir şey yoktu.