Metehan'la bahçeye çıkardım. Ben kitabımı okurdum. O yere serdiğim kilimde oynardı. Soru sorardı bol bol, sabırla cevap verirdim. Haydi bunu yapalım oğluşum derdim, yapardık. Koşmak için bile izin isterdi.
Sonra bir haydut doğurdum. O, bahçede huzurla kitap okuyup sakin sakin çocuğuyla ilgilenen anne gitti yerine saçlar diken diken "Bilgehaaaaaaaannnnnn!!!" diye bağrınan bir cadı geldi. Konu komşuya rezil oldum, prestij falan kalmadı bende.
Sonra o haydut diğerini de kendisine benzetti.
Şu anda hayatım didişen iki oğlanı birbirinden ayırmaya çalışarak geçiyor.
İdealist mi?
Pöh....
Kafaları gözleri yarılmadan sağsalim bir büyütürsem yeter bana :)
- Mart 31, 2009
- 13 Yorum