- Senin olmayabilir ama benim seni götürebileceğim bir evim var. Haydi gidip neler yapabileceğimize bakalım.

Diyerek elini tekrar uzattı kadın. Uzatmakla da kalmadı onun elini sıkıca tuttu. 

-Haydi. Dışarıda kalmandan çok tekrar içeri girmek zorunda kalırsın diye korkuyorum çocuk, haydi gidelim şu uğursuz yerden.

Bu sefer direnmedi , başını çevirip arkasına son bir kere daha bakıp kadını izlemeye başladı. Ayağı her taşa takılıyor, dengesini zor sağlıyordu. Karşıdaki eve geçiyordu topu topu topu ama sanki boyut değiştirmiş gibi hissediyordu kendisini. 

Kadının ayakkabılarını çıkartıp içeri gördüğünü görünce o da terliklerini çıkarttı. Tüm yorgun ve şaşkın haline rağmen ev dikkatini çekti. Kendi evinin aynısıydı ama aynı zamanda da bambaşkaydı. Kendi gri kahverengi kasvetli mobilyalarının aksine burası pırıl pırıl gözüküyordu. Daha doğrusu sımsıcak .

-Benim adım İna, bu da kızım Min. Gel , koltuğa otur.

O sırada kızı koşarak koltuğa bir örtü koydu. Annesine kendi dillerinde.

- Çok kirli üstü, görmüyor musun ? Karşı evdeki hayaleti neden bize getirdin ? diye söylendi .

-Çok ayıp Min. Misafirin anlayamayacağı dilde konuşulmaz, koltuğun temizliği misafirin konforundan önemli olmaz. Ben sana böyle mi öğrettim ?

Belli belirsiz bir ses konuşmalarına katıldı.

- Haklı ama, sabaha kadar bahçede oturunca üzerim kirliydi, bu beyaz kanepeye yazık olurdu. Zaten eve deterjan alınmadığı için ancak bu kadar temizlenebiliyorlardı. Hayalet ha. Sokakta oynadığınızda duyuyordum da kime dediğinizi anlamamıştım.

Ana kız ona şaşkınlıkla baktılar. Uzun uzun konuşmasına mı yoksa dillerini anlamasına mı daha çok şaşırdıklarını bilememişlerdi. Koltuğa oturup evine gözü takılan kadın yeniden sessizleşince bir şey demediler. Buradan bakılınca diğer evlerin arasında ne kadar yabani duruyordu. Ve çirkin. Kendisinin de evi gibi gözüktüğünü biliyordu . Soluk, bakımsız, çirkin. Gözünden yaşlar akmaya başladı. İnsan içindeyken nasıl da göremiyordu ne halde olduğunu. Hayalet ha diye düşündü. Çocuklar ne kadar da haklılarmış. 

- Bir duş alıp kendine gelmek ister misin ? Ben de yiyecek birşeyler hazırlayayım. Min gözün sokakta olsun, eşi çıkınca haber ver bize, aklıma bir şey geldi.

Belli belirsiz başını salladı. Her gün duş alabilmek ne büyük zenginlik diye düşünerek kadını takip etti.

.....

Çok eskiden bir kitaptaki hikâyeden etkilenmişti. Kızla oğlan okul yıllarında çok yakındılar. Oğlan ele avuca sığmayan, hem hayatla hem kendisiyle hem ailesiyle sürekli kavga halinde biriydi. Birbirlerinden ayrı düştüklerinden seneler sonra buluştuklarında oğlanı düzelmiş, kendine çeki düzen vermiş gören kız yabancılamıştı onu. Birlikte geçirdikleri bir kaç gün mutlu olamamıştı. Tam ayrılacakları zaman oğlan gözlüğünü çıkartıp kıza bakıp, ben hâlâ eski benim ama bunu bilen artık sadece sensin dediğinde arkadaşına kavuştuğunu hissetmişti ancak. Ne ağlamıştı o hikâyede. Şimdi karşısındaki kendinden emin bir şekilde şovlarını yapan çocuklara ( hâlâ çocuk diyordu onlara) içinde aynı sızıyı duyuyordu. Tam kitaptaki kadar süre geçmişti en son birbirlerini gördükleri günden beri. Buluşsalar öyle yabancılaşmış olurlardı herhalde .

Yine başka âlemlere gittin diye söylendi. Sonra Yeo'nun mikrofonunu sinirle çekiştirdiğini görünce ilk defa gülümsedi. Bak bu değişmemiş işte, hâlâ sinirli . Demin de kıyafetinin koluna asılıyordu. Kıyafetleri giydirenler edenler grubu hiç seyretmiyorlar mı acaba , haklı sinirlenmekte, bi rahat edemedi dans ederken. 

Önceki Bölüm

......3.......