Küçük anların tadını çıkartıyorum derken kendimi büyük mutlu anlardan alıkoyuyor olabilir miyim diye düşündüm yürürken. (Hâlâ da yürüyorum unutmamak için yazmaya başladım.)

İçimde hep şimdi başıma ne gelecek duygusu var. Çok şükür gelen büyük bir şey yok,  ufak tefek şeyler. Ama başa çıkma kapasitem düştü sanki iyice. 

Migros'un park yerine bıraktığım arabayla oradan çıkmaya çalıştığım gün gibi. Daracık bir yerdi ve ben geri ileri alıyordum sürekli, yapmam gerekeni de biliyordum ama oraya sıkıştım, bir adam halime acıyıp bana "gelgel"  yapmasa sonsuza kadar oradan çıkamayacaktım sanki. İşte aynen öyle hissediyorum şimdi de.

Arada kaçak anların tadını çıkartma konusunda uzmanlaştım ama araba park yerinden çıkamıyor. Ben kısır döngülerimden kurtulamıyorum.

Bu arada annemin kapısına geldim, fonda döne döne "Feeling Good" çalıyor.  Ânın tadını çıkartıyorum.

Bir kaç saat sonra tatile gideceğiz. Can ilave bir kaç gün izin almayı başardı, karavanla yola çıkacağız. Eskiden olsa sadece mutlulukla hazırlanırdım. Şu anda her şeye endişelenmekle meşgulüm. Bunun bir kısmı yaşımdan geliyor, bir kısmı dünyanın hallerinden. Kalanı da halı altına süpürdüklerimden sanırım.

Evet, güzel anların tadını çıkartmayı çok iyi biliyorum. 

Ama arada bardağı gidip doldurmak için yarısı boş demek de gerekiyor sanırım.

Bak, annem hazırlanmamış daha  ben de yazımı bahçede oturup bitiriyorum diye mutluyum şu an.

Off nolcak benim bu halim.