Evime gelip yorgun bacaklarımı uzattım. Fotoğraf makinamdakileri döktüm önüme.


İki İzmir var benim için.

Birincisi çalışırken gittiğim İzmir.


Ege Palas Oteli, otelde her haftasonu çıkış yaptıktan sonra dönüşte yeni oda vermeleri, artık değişen odalardan kafamın iyice karışıp resepsiyondakilere otelde bir sapık var dedikodusu çıkmasını istemiyorsanız bana aynı odaları vermeye çalışın demem. Zira eski odalarımın kapısını zorlamaya başlamıştım yeni anahtarlarla :)


Denize bakan odaların keyfi, Venedik Restorant'ı keşfettiğimizdeki mutluluk,  telefon kartı satan adamın gıcıklığı, sinemaya girme teşebbüslerimiz...


Bir de yaşadığım İzmir.


Ayda bir rüyalarıma giren ilk evim. Çocuklarımın doğumu. Onların ilkleri. Bambaşka bir dünya.

Bu hem ziyaret, hem oğluş alma hem doktor randevusu hem arkadaş buluşması hem de yeni tanışmayla ( Hoş sevgili Çenebaz'la yeni tanışmışız gibi hissetmedim hiç, ama nihayet buluşabildik çok şükür :) geçen iki günde tam bir nostalji yaşadım.  Bir tek evimizi görmeye gidesim gelmedi, belki bir gün dördümüz birlikte gideriz.

Hayatının bir döneminde ( ki on yıl dile kolay) yaşadığın yerde turist olmak hem hüzünlü hem mutluluk verici bir şey.


Ailesinden ayrı ilk doğumgünümü kutlayan yirmi beş yaşındaki Handan'a, akşam eve kaçta döneceğiz telaşındayken evli olduklarını hatırlayan yirmi yedi yaşındaki Handan'la Can'a, bebekleriyle eve döndükleri o gün hayatları boyut değiştiren yirmi dokuz yaşındaki hallerine, iki odanın kapısı önünde durup iki çocuğumuz mu var diyen otuz iki yaşındaki şaşkınlara gülümsedim.


Hayat ne çabuk geçiyor. Onlar hâlâ orada duruyorlar bense on yedi yaşımdaki oğlumla anıları paylaşıyorum.


O da bir gün gittiğinde Kordon'da gezerken, annemle iki gün boyunca arada yeme molaları vermemiz dışında sürekli yürüdüğümüz yer diyecek olabilir :)

Öyle birşeyler işte..

Ben İzmir'e ilk kez babamla gitmiştim, bütün hüznüm bundandır belki de...