Parlak yıldızların üzerinde gezindiği süt yolu ve o süt yolunun her iki yanı boyunca sıralanmış, sarı, sıcak buğday başaklarıydı sevgi dediğim.
Şafağa doğru adım atışıydı sessizliğin, engin denizler üstünde gecenin geç saatlerinde. Saniyelerin kalp atışıydı, hatıraların aylar boyunca koruduğu ve dalgalarla genç bir insana sunduğu yeniden.
Sevgi dediğim yere uzanmışlığı, bir avuç serinlik alışı ve cömertçe sergilediği vücudunu besleyişiydi güneşin. Yıl yıl usanmaz yaprak dökümü mevsiminin onurlu yenilişiydi genç olanına. Yosun kaplı duvarların içine kapanmışlığıydı, kahverengi köşkün renginden utanmışlığıyla ve hanımellerinin değmişliğiydi bahar dallarına ve yusufcuk tüylerinin ürkütüldükçe karanfil bahçesine dökülüşüydü.
Sevgi dediğim bakire duyguların kanına girişiydi şairin. Umutsuz şarkıların özlemişliğiydi özgürlüğü. Heyecan yokuşunda soluk yitirişi öykülerin ve gülümseyişiydi bir gizemin ressamın bakışlarında.
Sevgi dediğin kalplerde biten tek sonsuzluk, ölümlere yeten tek anlıktı. Yaş yaş bırakılan tatlı dillerle, yudum yudum içilendi yeniden gözlerle.
Şu vakitlere doğru anlayabiliyorum ki ancak, herşeyin sahibi bu birşey, bu dilimin yuvarladığı, bu nefes kaçımı, bu adı SEVGİ, yaşayıp da diyemeyişimdi yeterince..

Yazarı bilinmiyor